Imprevisíbeis

Os OCENPSIEA viñeron ao mundo, entre outras cousas, para demostrar que o jazz e o rock non rematan sempre nun en jazz feito coa instrumentación dunha banda de rock; que hai vasos comunicantes que pasan polo pop e que destilan unha música fresca e novidosa sen renunciar ao rigor; e que o humor sempre é un bo vehículo para limar as arestas que poidan xurdir da hibridación máis atrevida. Océano-Mar / OCENPSIEA / Autoeditado/ 2021 / Dez pezas / 10 euros Océano-Mar é o terceiro disco da banda de Braga que non desaproveita nada do que recolle, mais que tende a facer un uso retro de novas tendencias como o hip-hop, a electrónica, o funk, ou o acid jazz, envolvéndoo todo en coros e arranxos sintéticos de cordas de acento groovy que o mesmo evocan os títulos de crédito dun filme dos sesenta que unha pista de baile da escena soul londiniense. En todo caso, a mestura adquire un novo alento grazas ás harmonías e os ritmos que o jazz lle imprime. Se cadra, dun xeito algo tímido: os temas non acaban de atopar o tempo para desenvolver o que prometen as moitas ideas musicais que se acumulan en cada un dos temas. Mais o depósito de sorpresas compensa a brevidade das pezas. O álbum iníciase, de forma irónica, con gravacións de locutores de radio anunciando o grupo e pronunciando OCENPSIEA cada un á súa maneira (en realidade, trátase do acrónimo de Oh Chefe Eu Não Pedi Sumol Isto É Água), para dar paso á participación de Mafalda BS a cantar suavemente sobre un fondo que ben podería pertencer aos Residents. O tema é unha síntese de cal será a aproximación á canción pop do grupo: a hibridación sen complexos e o vaivén entre o relaxamento e a enerxía rítmica. Temas como “Tens fome, come un Home” ou “Ruído” mostran un traballo en capas que parte de melodías imaxinativas interrompidas por explosións de ritmo de intensidade contaxiante. Outros, como “Dança Teixeira” ou “Catch-22” empotran samplers e twists que rompen progresións de jazz-rock e culminan nunha especie de desorde creativa dunha estraña intensidade. “Já Zé?” introduce a complexidade harmónica e o sabor do jazz máis clásico, sen abandonar as chiscadelas á música de baile: a seriedade chega coma un polisón nesa frescura pop que caracteriza temas como “Oceanografía” ou “Goucha’s Eleven”: trazos de clasicismo que a outra banda lles sentarían coma un tiro pero que manteñen aos OCENPSIEA nesa liña cáustica que lles permite achegarse a Frank Zappa ou a Thundercat coa mesma parsomonia creativa. Coa súa música de fastuosos contrastes -enriquecida polas colaboracións de José Pedro Coelho (saxo tenor), Gileno Santana (trompeta), Henrique Ramos (vibrafone), Simão Duque (trompeta), Luís Araújo e Diogo Abreu (guitarras), Mafalda BS, PZ e David Bruno (voces)-, OCENPSIEA ratifícase como unha das bandas máis interesantes e imprevisíbeis que nos chegan de Portugal.