Na loita por sermos sen limitacións

Se lle facemos caso a Gérald Arnaud e Jacques Chesnel, autores do xa clásico libro Masters of Jazz, a partir da década de 1960, a improvisación pasa a convivir coa escrita formal e complexa nun novo plano. A atracción recíproca que sentiron músicos de jazz e compositores de música erudita ten unha longa historia que comeza moito antes desa data, mais que vai consolidándose até formar, xa no século XXI, unha corrente que non apela xa á pertenza a ningún xénero concreto, senón que se define a si mesma simplemente como "improvisación", malia que en moitas ocasións a partitura exerza de estrutra ou de detonador do que logo vai soar nos escenarios. Na loita / Orquestra Galega de Liberación / 2020 / Sete pezas / En plataformas dixitais A Orquestra Galega de Liberación asume desde o principio orgánico esta síntese entre escrita e improvisación a través do Soundpainting de Walter Thompson e, despois dun primeiro disco de presentación no que xa deixaron ben claro o alto nivel que alcanza unha formación composta por músicos das máis variadas procedencias, lanza este segundo traballo, gravado ao vivo durante o pasado Festival Jazz de Ría en Narón. Unha mostra da consolidación do proxecto, pero tamén un paso máis na busca do descoñecido. A OGL está conformada neste álbum por Max Gómez (batería); LAR Legido (batería); Javier Pereiro (trompeta); Olivier Cano (saxo alto); Xosé Miguélez (saxo tenor); Diego Alonso (saxo tenor); Rosolino Marinello (clarinete baixo); Rubén Fernández (voz); Sheila Patricia (voz); Antonio Bravo (guitarra); Manuel Cebrián (guitarra); Elena Vázquez (violín); María José Pámpano (viola); Macarena Montesinos (violoncello); Saúl Puga (contrabaixo). Dirixidos, como sempre, por Xacobe Martínez Antelo. Se o primeiro disco da OGL traía á mente as gravacións de moitas bandas do free jazz africanista (do Art Ensemble de Chicago a Don Cherry) este Na loita afonda en músicas que lle outorgan un valor engadido e que mostran de xeito máis axustado a diversidade de procedencias dos músicos. Tamén un maior protagonismo do vogal permite mostrar os fíos que unen a tradición con ese enorme repertorio da música contemporánea. E todo ese cúmulo de referencias -co seu anaco de ironía- apunta ao centro desta música: a loita por ser en liberdade, sen corsés que nos limiten. E o resultado invita ao optimismo: resulta evidente a química xerada no grupo, que se traduce na calidade do que escoitamos. A forma de canalizar unha rebordante enerxía colectiva revela non só a enorme competencia dos músicos, senón tamén a capacidade de orbitar arredor dun proxecto que posúe unha clave politica agochada no seu interior: a de rachar coas limitacións que nos impiden sermos. Crítica social envolta en beleza: diso trata a arte.