Un regreso que é reflexión, ensoño e emoción

Non hai moitas liñas rectas na música de Fanny &amp; Alexander: tampouco atallos. A banda reaparece doce anos despois do seu último traballo discográfico para, talvez, reivindicar un sitio nese mapa alternativo do que foron fundadores. E volven con aires gatopardescos: todo cambiou pero todo segue igual. Mantense o ton melancólico, a linguaxe íntima que opera por acumulación, deixando que sexan os pequenos detalles os que introduzan cambios case silandeiros. Permanece ese equilibrio entre a heteroxeneidade das influencias e a coherencia da proposta. Cambiou a arquitectura do disco, que tende a unha unidade conceptual que ensambla todas as pezas en función dun obxectivo unitario. "Un novo álbum no que, como o mariñeiro embarcado, a emigrada retornada ou o exiliado político, voltan á casa na procura do que foron".Así presenta o dúo A túa ausencia neste ar. Mais todo retorno implica unha perda, e arredor da perda vertebran ese conxunto de pezas que acaban por completar un cadro nostálxico conformado por sonoridades oníricas, ritmos exactos, texturas case vaporosas, discretas harmonías vocais e retallos de spoken word que matizan as pezas cun contrapunto á construción de ambiente. A lista de colaboradoras é ampla, tanto na escolla de letras (Lorena Souto, Antía Otero, Arancha Nogueira, Marga Tojo, Ledicia Costas, Xess Mondelo e Charo Lopes) como neses recitados que van puntuando o disco (Lara Dopazo, Lucía Aldao, Alba Cid, Luz Fandiño, Theresa P. Lousame, Xela Arias e Nuria Vil): unha busca de complicidades que encaixa dunha forma sorprendentemente natural en calquera altura do traballo. O risco dunha obra como esta adoita ser a monotonía, mais o dúo salva ese risco a base de pequenos xestos que sempre ofertan algo novo en cada esquina de A túa ausencia neste ar: os emocionais arranxos de corda e as campás de "En cada ferida", as discretas percusións e o brillante piano de "Carregar o vacío", os profundos tambores e sintetizadores de "A morte é mentira". Cando un estilo propio madura pode prolongarse no tempo sen temor á repetición. A volta de Fanny &amp; Alexander ten tanto de refuxio como de manifesto: reivindícanse permitindo que a música se desenvolva sen presunción nin artificio, deixando espazo para a reflexión, para o ensoño e mesmo para unha emoción sandadora.