O Centro Internacional de Investigacións sobre o Cancro (IARC, polas súas siglas en inglés), a axencia oncolóxica da Organización Mundial da Saúde (OMS), clasificou o talco como "probabelmente canceríxeno", sobre todo para cancro de ovario, aínda que as probas son limitadas para seres humanos.
En cambio, son suficientes as probas de cancro en animais de experimentación —tamén hai probas mecanísticas sólidas— que mostran que o talco presenta características clave de canceríxeno en células primarias humanas e sistemas experimentais.
Había numerosos estudos que mostraban un aumento da incidencia de cancro de ovario en seres humanos que declaraban utilizar pos corporais na rexión perineal. Aínda que a avaliación centrouse no talco que non contiña amianto, non se puido excluír a contaminación do talco con amianto na maioría dos estudos de seres humanos expostos.
Ademais, non se puideron descartar cunha confianza razoábel os rumbos na forma en que se informou sobre o uso do talco nos estudos epidemiolóxicos. En consecuencia, non puido estabelecerse plenamente un papel causal do talco.
Tamén se observou un aumento da taxa de cancro de ovario nos estudos sobre a exposición profesional das mulleres expostas ao talco na industria papeleira. Con todo, non puido excluírse a posibilidade de confusión pola exposición conxunta ao amianto, e o aumento da taxa baseouse nun pequeno número de cancros de ovario neses estudos ocupacionais.
En animais de experimentación, o tratamento con talco provocou un aumento da incidencia de neoplasias malignas en femias (medula suprarrenal e pulmón) e unha combinación de neoplasias benignas e malignas en machos (medula suprarrenal) dunha soa especie (rata).
Por último, as monografías do IARC utilizan a características clave dos canceríxenos (CC) para avaliar sistematicamente as probas mecanicistas da carcinoxenicidade das substancias. Había probas mecanísticas sólidas de que o talco presenta KC, incluída a indución de inflamación crónica (KC6) e a alteración da proliferación celular, a morte celular ou a subministración de nutrientes (KC10). Ao revisar as probas experimentais, o grupo de traballo só incluíu estudos nos que a contaminación do talco con amianto era altamente improbábel.
O talco, un mineral natural, extráese en moitas rexións do mundo. A exposición ao talco prodúcese en contornas ocupacionais durante a extracción e moenda ou procesamento do talco, ou durante a produción de produtos que conteñen talco. A exposición da poboación xeral a través do uso de cosméticos e pos corporais que conteñen talco está mellor documentada; con todo, a exposición a través de alimentos, medicamentos e outros produtos de consumo é probábel, aínda que está menos documentada.
Debido ás dificultades que expón a medición exacta, a contaminación do talco con amianto pode seguir sendo motivo de preocupación e dar lugar á exposición das traballadoras e dos traballadores e a poboación en xeral ao amianto (por exemplo, a través da maquillaxe e os pos corporais a base de talco contaminados).
O acrilonitrilo, canceríxeno
Ademais do talco, o IARC avaliou a carcinoxenicidade do acrilonitrilo (grupo 1), que avaliou como "canceríxeno" para os seres humanos. O resultado de ambas as análises publicouse nun artigo resumido en The Lancet Oncology e describirase en detalle no volume 136 das Monografías do IARC, que se publicarán en 2025.
O acrilonitrilo é un composto orgánico volátil que se utiliza principalmente na produción de polímeros. Entre eles inclúense o poliacrilonitrilo, o estireno-acrilonitrilo, o acrilonitrilo butadieno estireno e outros cauchos sintéticos como o acrilonitrilo butadieno.
Entre os usos destes polímeros inclúense as fibras para pezas de vestir, alfombras e outros téxtiles, así como plásticos para produtos de consumo, pezas de automóbiles e construción.
O grupo de traballo clasificou o acrilonitrilo como canceríxeno para os seres baseándose en probas suficientes de cancro en humanos para o cancro de pulmón. Tamén había probas limitadas en humanos para o cancro de vexiga. As probas procedían principalmente de estudos en traballadores que producían ou utilizaban acrilonitrilo. Ademais, había probas suficientes de cancro en animais de experimentación e probas mecanísticas sólidas da características clave dos canceríxenos en sistemas experimentais.
A exposición profesional pode producirse durante a produción de acrilonitrilo e o seu uso na produción de polímeros. O acrilonitrilo está presente no fume dos cigarros; é dicir, a poboación xeral está exposta ao acrilonitrilo principalmente a través da inhalación do fume do tabaco (incluído o fume de segunda man). Outra fonte de exposición é a contaminación atmosférica. Medíronse varios metabolitos e adutos do acrilonitrilo como biomarcadores da exposición ao acrilonitrilo.
Determinacións da forza das probas para o acrilonitrilo
A clasificación no grupo 1 indica o nivel máis alto de certeza de que unha substancia pode causar cancro. As probas máis sólidas proceden dun amplo estudo de cohortes de traballadores de diferentes industrias que producen ou utilizan acrilonitrilo. Neste estudo, os traballadores con maior exposición ao acrilonitrilo presentaban unha maior taxa de mortalidade por cancro de pulmón en comparación cos traballadores con menor exposición.
Neste estudo realizáronse varias análises adicionais para descartar rumbos; en todos eles observouse unha maior taxa de cancro de pulmón. Tamén había un gran estudo de casos e controis que informaba dunha maior probabilidade de exposición previa ao acrilonitrilo nos casos de cancro de pulmón que nos controis que non tiñan cancro de pulmón.
Varios outros estudos de cohortes máis pequenos tamén achegaron probas que indicaban unha maior taxa de cancro de pulmón nos traballadores con maior exposición ao acrilonitrilo. No caso do cancro de vexiga, o aumento da taxa só se observou nalgunhas das análises do gran estudo, e o conxunto de probas foi menos coherente.
Tamén había probas suficientes de cancro en animais de experimentación. O acrilonitrilo provocou un aumento da incidencia de neoplasias malignas en ambos os sexos de dúas especies en múltiples estudos.
