Sendo eu unha nena da teta, máis ou menos polo tempo desta foto, chegou a oídos de Servizos Sociais da Coruña que miña nai marchara a BCN fuxindo da vida e que me deixara ao coidado da avoa materna no profundo da Galicia máis profunda.
Consuelo sempre me contaba que un día chegou correndo á casa un veciño para advertila de que andaban na aldea preguntando por nós unhas “señoritas da Coruña” cunhas carpetas na man.
Se fose eu, agardaría tranquilamente por elas e trataría de razoarlles por que aquela nena debía criarse comigo e non nunha casa-cuna. Pero a avoa era moito máis lista.
Cando deron chegado á nosa porta, nós xa estabamos agochadas no medio do millo de Benigno. “Dende alí asalei nelas ata que se deron por rendidas e marcharon. E ti portácheste moi ben, que me fixeches caso e non deches un chío”.
- Díganlle que volveremos pola nena.
Non volveron. Pero anos máis tarde, tería eu sete ou oito anos, recibimos na casa unha carta certificada da Consellería de Familia que nos citaba nunha oficina da praza de Pontevedra. No coche de liña a avoa explicounos a meu irmán e máis a min as súas sospeitas. E atinou. Nada máis chegar separáronnnos, espíronnos, coséronnos a preguntas e fixéronnos exames de todo tipo. Eu introducía engadidos certeiros moi ben aconsellada pola avoa Consuelo: “E o abuelo é moi boiño”, “A abuela quéntame a roupa polas mañás para que non pase frío ó vestirme pa ir pó coleghio”, “Tráennos sempre churros da feira”… metiamos baza sen cesar mentres as funcionarias sorrían e nos daban caramelos para gañar a nosa confianza.
Aquela encerrona e mailos “sobresalientes” dos sucesivos informes educativos que reclamaban anualmente ao colexio de Curtis salváronnos do internado. E medramos alegres e espilidos coa nosa particular familia, na nosa querida Galicia profunda.
Penso moitas veces no triste que tería sido a miña vida se aquelas traballadoras de Servizos Sociais da Coruña pensaran coma esta xuíza de Marbella. Ou se a avoa non se tivera agochado comigo no medio do millo aquel outono do 82.
