Cantos primitivos

A Poesía primeiro foi Canto. Os pobos primitivos improvisaban e cantaban, logo apareceron os primeiros versos sobre monumentos funerarios e a primeira poesía escrita gravouse sobre pedra. O poeta Ernesto Cardenal destacou no prólogo da súa Antoloxía de Poesía Primitiva, publicada en 1979 por Alianza Editorial, a seguinte definición: “O verso é a forma máis natural da linguaxe”. O poeta revolucionario dedicouse longamente ao estudo dos mitos e os ritos dos pobos primitivos de varios continentes. Durante o longo proceso recolleu poemas, cantos e oracións que posteriormente integrou no antedito traballo antolóxico. Quizabes todas as antoloxías poéticas dos pobos deberían cociñarse a lume lento e continuo, para evitar o sabor cru. O nicaraguense primeiro distinguiu, logo reuniu, escolleu e traduciu poesía varia de múltiples fontes do norte e do sur, do leste e do oeste. Para aquelas persoas que prefiren a poesía dos pobos á das iconas, o descubrimento dos cantos fronte á palabra requintada, as verbas que nacen da convivencia coa tribo, a palabra encriptada que viaxa nos símbolos a través das épocas, a expresión alquímica que busca a fusión espiritual co territorio habitado pola memoria da lingua; para todas elas que prefiren a iluminación do canto, pensamos esta nova entrega da folla poética na que reproducimos unha escolma mínima dos cantos e oracións recollidos por Ernesto Cardenal. No mundo anterior aos versos gravados na pedra, a poesía cantou as experiencias primitivas e dende aquela ata hoxe, os pobos que cantan na súa lingua, permanecen gardados dentro dela e non teñen fin. Ernesto Cardenal (Granada, 1925 - Managua, 2020) poeta, sacerdote e revolucionario. Alma do pobo nicaraguense, comunista e sabio, estudou Filosofía e Letras en México e Literatura norteamericana na Universidade de Columbia (New York). En 1957 coñeceu ao seu mestre espiritual Thomas Merton no mosteiro A Nosa Señora de Gethsemani (Kentucky, EEUU), en 1959 marchou ao Mosteiro Bieito de Cuernavaca (México) e no ano 1961 trasladouse ao Seminario de La Ceja (Colombia). En 1965 ordeouse sacerdote en Managua e, ao ano seguinte, fundou a comunidade de Solentiname no Lago de Nicaragua que foi refuxio de guerrilleiros en loita contra a ditadura de Somoza. Cardenal, profundamente comprometido coa revolución, foi voceiro do Fronte Sandinista de Liberación Nacional encargado de tarefas diplomáticas. Tralo triunfo da revolución, foi nomeado Ministro de Cultura, responsabilidade que desempeñou entre os anos 1979 e 1986. Publicou poemas longos e poesía varia, entre os títulos destacan: Salmos, Oración por Marilyn Monroe, Homenaxe aos indios americanos, Viaxe a New York, Canto Nacional, Oráculo sobre Managua e o Evanxeo en Solentiname. A xustiza, a loita contra a pobreza, a posibilidade certa da igualdade e un fondo misticismo son algúns dos centros que atravesan a súa vida e obra, palabra e pensamento. Canción do vento O vento move os salgueiros, o vento move os salgueiros, o vento move os salgueiros, o vento move a herba, o vento move a herba, o vento move a herba. *** Canción das forzas elementais Nebra! Nebra! Lóstregos! Lóstregos! Remuíño! Remuíño! Paiutes (Estados Unidos) *** Oración Oh, Waka, ti déchesme este búfalo, esta mel, este viño. Pigmeos (África) *** Canción de amor A espera é longa, entristece e amola... Illa de Pascua *** Oración Non esquezas, oh Deus, de darme unha lámpada europea e tamén aceite! Dualas (África) *** Canción Hai ají no teu prado? Co pretexto de que hai ají irei. Hai flores no teu prado? Co pretexto de que hai flores irei. Quechuas (Perú) *** Canto da terra Miña Terra: non te arredes de min, non me faltes, por máis lonxe onde vaia. Indios da Pampa (Arxentina)

Cantos primitivos

Poesía para a xente

A desmesura da alma

A idade de ouro (III)

A idade de ouro (II)

A idade de ouro (I)

Poemas míticos (V)

Poemas míticos (IV)

Poemas míticos (III)