Apocalipse en Galiza. Sete celulosas sete

Antonio Alonso Fontán, coñecido como o poeta do Condado, finou xusto hai un ano após 92 cheos de versos e prosas sobre a nosa Terra, os seus recursos naturais e patrimoniais, as súas xentes, a nosa identidade como pobo e os seus conflitos históricos. Entre ese legado escrito deixounos un opúsculo que leva o título deste artigo. Obviamente, vén a conto dado o interese dunha multinacional por establecer no corazón xeográfico da Galiza unha macro celulosa que faría pequena a da praia de Praceres na ría de Pontevedra. A obra de Fontán ben podería ser entendida como un manifesto completo válido para avaliar o intento da multinacional de capital portugués malia ser escrita hai 47 anos para expresar o rexeitamento social ao intento dunha empresa vasca para pór en marcha sete celulosas en sete territorios rurais do noso país. Vexamos algunhas coincidencias. "A ese dragón 'setecabezudo', cunhas alforxas cheas de miles de millóns, non lle podemos permitir que macele a fermosa e verde Galiza [...] Aquelas promesas primeiras para convencer á paisanaxe, cos sete alcaldes a carón da empresa, xa ninguén as cree [...] Aqueles postos de traballo para que ninguén emigre, aqueles altos prezos para a madeira, xa non fan ningunha ilusión [...] Tamén resulta un descarado engana bobos que nos digan que esas celulosas producirían de maneira simultánea pensos para o gando e nas augas dos seus enxurros teriamos cantos salmóns quixeramos comer. Pero o verdadeiro motivo de quererse meter eiquí, usando toda crase de coaccións, presións e promesas é tan só polas substanciosas ganancias que dan os enxeños celulósicos ós seus donos. Facer inversións de miles de millóns para desquitar en cinco ou seis anos é un negocio redondo, si, redondo e inconcibible, cando desas fortes ganancias non se destina case que nada para investigacións anticontaminantes". Vella política industrial E cando falaba dos actores que participaban do intento das sete celulosas, Fontán escribía nestes termos. "Nada de presentarnos paraísos cando o que están é atentando contra a vida colectiva daqueles que en acto público xuraron defender [...] Está claro, as grandes estruturas tecnolóxicas dan grandes rendementos crematísticos, os cales non deixan meditar sobre a comenencia xeral [...] A cousa é vergoñenta, organismos que se din de defensa, e persoas doutros cargos, deixan que se fagan trámites de maneira máis solapada". E conclúe o diagnóstico dicindo: "Esa teima de chantar sete celulosas en Galiza parece máis ben un intento de tolos e inquisidores que de homes dotados de facultades cognoscitivas das cousas. Ese colonialismo que nos tentan facer é de rexeitar como sexa". Hoxe temos outra catástrofe enriba da mesa que ameaza o corazón xeográfico do noso país e o seu pulmón marítimo, a ría de Arousa Pero o poeta do Condado vai máis da feroz crítica á política industrial vixente . A súa proposta de desenvolvemento económico para a Galiza dos anos 80 merece unha pequena mención. "Galiza, por ser gran produtora de gando, faille falla tódolos montes para facer pasteiros, aproveitando todos os mananciais que hai e sacando outros moitos á tona da terra, os que tanta riqueza poden dar con tan pouco custo e nada de perigos [...] En viños hai bisbarras nas catro provincias que poden producir moito e de boa calidade [...] en laranxas e limoeiros, igualmente se dá a mazá, en patacas toda Galiza é gran produtora [...] podía producir cantidades industriais de millo [...] pero non é así [...] os campesiños emigraron e as terras están ermas [...] Outra liña importante témola nos produtos marítimos e fluviais. Os nosos ríos son unha riqueza incalculable e unha piscicultura axeitada [...] eses mesmos ríos que vemos como os están prexudicando por un lucro desmedido, e aínda agora lles queren carrexar a morte total con vertidos das celulosas". Para financiar ese modelo industrializador, Fontán sinalaba que "é de pensar que fagan falla moitos cartos, pero até iso non habería que ir buscar fóra [...] as Caixas de Aforros que, se di, teñen grandes sumas nas súas arcas, deben ir pensando a maneira de lle dar todo canto lle faga falla a Galiza". O poeta do Condado non era un adiviño, nin ese o seu interese, pero a lectura deste opúsculo móstranos como ás veces se repite a historia. Daquela o pobo galego foi capaz de paralizar "un verdadeiro e descarado atentado contra a Natureza". Hoxe temos outra catástrofe enriba da mesa que ameaza o corazón xeográfico do noso país e o seu pulmón marítimo, a ría de Arousa. Contrariamente ás verbas de Fontán, semella que perdeu valía o "menos mal que nos queda Portugal" dos Siniestro Total. Por moito que tente o diñeiro, todos temos que tomar conciencia de mellorar o medio ambiente ao prezo que sexa. Haberá forzosamente que restrinxir certa clase de desenvolvemento, deixou escrito Antonio Alonso Fontán.