Contra o activismo xudicial

Apenas a negativa do xefe do exército, xeneral Freire Gomes, evitou que se consumase o golpe de Estado preparado polo ex presidente do Brasil, Jair Bolsonaro, apoiado por unha parte importante do poder económico e mediático brasileiro. As minutas golpistas que a investigación do Ministerio Público vai sacando á luz mostran o pouco que faltou para que, case sesenta anos despois do golpe de 1964, os militares e a extrema dereita acabasen de novo coa democracia no Brasil. E xunto con actual presidente, Luiz Inácio Lula da Silva, o outro grande albo dos golpistas ía ser o xuíz do Supremo Tribunal Federal Alexandre de Moraes quen, ao frente do Tribunal Superior Eleitoral, soubo pór couto ás fake news e ás insidias sobre a limpeza do voto electrónico e a lexitimidade das eleccións, unhas e outras creadas desde o Goberno Bolsonaro. De Brasil a Portugal Porén, o papel destacado que a xustiza brasileira xogou no bolsonarismo enfrentando o negacionismo durante a Covid, anulando a inxusta condenación de Lula da Silva e, finalmente, asegurando a celebración normal das eleccións, non debe ocultar que, para alén doutros factores económicos e sociais, foi precisamente un exercicio desviado do poder xurisdicional o que abriu as portas ao golpe parlamentar de Temer en 2016 e á vitoria de Bolsonaro en 2018. Foron, con efeito, os abusos da operación Lava Jato, orquestrada polo xuíz Moro e o fiscal Deltan Dallagnol, os que provocaron que Lula fose encarcerado sen probas e sen ter sido condenado en segunda instancia. E naquela altura foi o propio Supremo Tribunal Federal, rexeitando o hábeas corpus pedido pola defensa do Lula (co voto, por certo, do propio Alexandre de Moraes), o que impediu que o candidato do Partido dos Trabalhadores (PT) puidese concorrer a unhas eleccións nas que, segundo todas as enquisas, era favorito. A función dunha xudicatura democrática e independente é achar unha solución xusta dentro do marco delimitado polas normas, sen deturpalas nin retorcelas Nada diferente, por outra parte, ao que aconteceu na Italia case trinta anos antes con outra operación xudicial contra a corrupción que acabou por botar abaixo o vello sistema de partidos, franqueando o camiño para Berlusconi e a extrema dereita. Ou mesmo do que vén de acontecer en Portugal, cunha operación xudicial anticorrupción que incluía unha acusación contra o primeiro ministro António Costa que despois se demostrou falsa e que deu ao presidente da República –antigo dirixente do dereitista Partido Social Demócrata (PSD)– a coartada perfeita para disolver a Asemblea da República e convocar eleccións anticipadas, que gañou a coalición de dereitas dirixida polo seu partido e nas que a extrema dereita triplicou votos e escanos. O caso español Vén a conto esta disquisición para explicar o xeito en que o activismo xudicial no Estado español axuda tamén na actualidade ao proxecto político da extrema dereita do Partido Popular e Vox, alimentando unha crispación política que a propia xustiza española provocou. Non se esqueza: o Tribunal Constitucional primeiro, anulando partes esenciais dun Estatut que o pobo de Cataluña xa ratificara en referendo no ano 2006; o Tribunal Supremo despois, coa condena dos políticos cataláns que participaron no proceso independentista de Cataluña (sentenza, por certo, pendente de revisión polo Tribunal Europeo de Dereitos Humanos), e a Audiencia Nacional sempre, co papel destacado do ínclito xuíz García Castellón, o mesmo que cualifica como terrorismo actos lexítimos de exercicio de dereitos fundamentais desde que son protagonizados polo soberanismo catalán. Este activismo xudicial reaccionario, a través do cal xuíces e xuízas, carentes de lexitimación democrática, descoñecen as leis e desafían o lexislador (e, por tanto, en última instancia, o pobo) debe ser denunciado e desenmascarado como o que é: unha violación gravísima da separación de poderes e da democracia, perpetrada en contra dos intereses e do mandato das maiorías sociais. O exemplo galego A función dunha xudicatura democrática e independente é o de aplicar as normas aos casos concretos, tendo presente tanto as razóns últimas ás que esas normas responden como tamén o tempo e a realidade social en que van ser aplicadas. Ou, se se prefire, achar unha solución xusta e argumentada dentro do marco delimitado polas normas, sen deturpalas nin retorcelas. Por outras palabras, aquilo que o Tribunal Superior de Xustiza de Galiza está a facer cando aplica as normas en vigor, tendo en conta a súa finalidade e o tempo e o lugar en que se aplican, para suspender e anular autorizacións de parques eólicos. Nin máis, nin menos.