Morre o cantor de intervención uruguaio Daniel Viglietti
Un dos últimos representantes da xeración orixinal de cantores de intervención latinoamericanos, o uruguaio Daniel Alberto Viglietti Indart, morreu onte en Montevideo. Tiña 78 anos. Unha vintena de elepés conservarán a súa voz, que cantou en todo tempo e lugar a prol das explotadas e os condenados e que se fixo particularmente célebre con dúas obras elaboradas co poeta Mario Benedetti.
Como Violeta Parra, Atahualpa Yupanqui, Víctor Jara ou José Afonso, mitos da canción antiimperialista, Viglietti comezou interesándose polo folclore. Era a primeira metade dos anos sesenta. Recuperar as tradicións populares desprezadas polas clases dominantes conformaba a estratexia emancipadora compartida por estes músicos.
Coa radicalización das loitas e o avance dos movementos sociais, a súa lírica foi acompasándose aos tempos. A esa etapa pertencen discos como Canciones para el hombre nuevo (1968), Canciones para mi América (1968) ou Canto libre (1970) en que, a maiores dunha poética propia, bota man de textos de César Vallejo, Lorca ou Rafael Alberti. A desalambrar, incluída no primeiro dos traballos do 68, fíxose popular grazas á intepretación de Víctor Jara.
En 1973, un golpe de Estado militar obrigouno a exiliarse. Dez anos de silencio discográfico contrastan co seu activismo antiditadura: recitais, concertos, conferencias. Caída a xunta militar uruguaia regresou ao seu país e, daquela, edita os dous volumes de A dos voces, as gravacións realizadas con Benedetti, compañeiro político e de exilio.
Nos últimos anos dedicou boa parte dos seus esforzos á busca, conservación e difusión, vía medios de comunicación audiovisual, do folclore latinoamericano. Morreu tres días despois do seu último concerto, a pasada sexta feira en Piriápolis (Uruguai).