O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (IV), por Antón Cortizas

4. ...BEN... Entrando no cuarto de estar o vello cocendo nas cartas prendeu unha pequena candea desas de cera aromática, e baixou a persiana da xanela. Quería ter unha luz tenue para o que se dispoñía a facer de contado, unha luz que o levase a aqueloutro tempo que lle facía medrar a señardade; unha luz que lle lembrase a luminescencia dos vagalumes que había tantos anos que non contemplaba. E baixo ese pano de escasos lumens comezou a ler a carta adiviñada, que agora viña en dúas follas. Benquerido amigo: Que grande ledicia sentín ao recibir a túa carta de resposta ao meu primeiro intento de recuperarmos a nosa eterna amizade. Non poñas cara de estrañeza, que a palabra está correctamente empregada. Eterno é aquilo que dura sempre, e aínda que a eternidade non existe, si que hai cousas eternas. Coñecémonos desde sempre, desde o noso sempre, como se dicía daquela: “desde que temos uso de razón”. Polo tanto, e até agora, ti e máis eu somos eternamente amigos. Debes saber que estou á túa enteira disposición para acompañarte na soidade que tan metaforicamente describiches na túa misiva. Así que, xa sabes, cando te atopes a soas co tempo, colle a pluma e escribe todo canto che apeteza e fálame das miudezas do teu arredor, que eu coma ti penso que cada vez son as máis importantes. Un cada vez máis intenso aroma a cantroxo inundaba o cuarto de estar e o vello cocendo nas cartas, percibindo tal pracer aromático, detivo por uns instantes a ansiada lectura que interpretaba nese escenario en penumbra, como se se tratar dun manuscrito procedente de moitas décadas atrás. A calor da candea derretera xa a cera superficial, manifestada agora coma un minúsculo océano no que se erixía un farol que iluminaba cada unha das palabras que o vello ulía e sentía. Deu un respiro lento e fondo como se quixese afogar no arrecendo a cantroxo e continuou a lectura. ... Desde que recibín a túa carta, na que empregaches un vocabulario exquisito supoño que como exercicio de memoria, ándame remoendo na cabeza o pensamento do verdadeiro significado das palabras. Póñoche un exemplo: que diferenza hai entre saber ou non saber? Para min non che é o mesmo saber que coñecer, nin non saber ca ignorar. Eu considérome inocente de non saber, pero culpábel de ignorar. Non sei se me expliquei ben, pero aí che queda. Ollo!, non lle deas moitas voltas a isto, que te coñezo como se for o teu reflexo. Xa ves, a min tamén me pasa; póñome a escribir e sáenme as palabras como auga dunha fonte. Isto debe ser porque eu tamén levo moito tempo calado. E falando de reflexos, non sei se lembrarás aquel primeiro día que nos vimos, e digo ben vimos e non que nos coñecemos. Ti ben me entendes. Coido que foi no parque, non si? A carón da fonte da cariátide, a que ten os brazos en alto cos que soporta unha lúa cun cichón no cume. Ti estabas sentado no murete da pía circular do estanque. A fonte non funcionaba naquel momento, polo que a auga estaba tersa e reflectía coma un espello. Alí fixácheste no reflexo da cariátide. Preferías ver a estatua na moleza da auga e non na dureza do bronce. Estabas absorto como Narciso... Que digo? Desculpa. Narciso admirábase a si mesmo, ti non es nada narcisista, en todo caso sendo tan oposto, chamaríaste Osicran. Temos que inventar ti e mais eu o mito de Osicran. Volvendo ao asunto, contemplabas a beleza da cariátide no espello da auga, cando elevando a vista lixeiramente viches reflectida a lúa, e nela, mesmo nela si, estaba tamén reflexada a miña faciana, aínda que bastante difusa. Como dixen antes, creo que foi aquela a primeira vez que ti e mais eu coincidimos no mesmo lugar e soubemos o un do doutro, aínda que estivésemos en diferente plano. De calquera xeito, cumpriría estudarmos algo de óptica para sabermos cal era o ángulo tan estraño que reflectía ao mesmo tempo a cariátide coa súa lúa, a túa ollada curiosa e a miña cara, coincidentes quizabes nun desexo complementario... O vello apartou de novo a vista do escrito e fitou a chama da candea, que flutuaba envolta no seu propio e feble resplandor. —É como unha cariátide que deita luz en vez de auga -dixo en voz baixa ou pensou en voz alta, que ben ser a mesma cousa. Inmediatamente retornou a vista ao escrito, pero lera con tanta absorción que non se decatara de que a carta rematara, e só lle quedara sen ler o saúdo de despedida. ... Bon, hoxe deixámolo aquí. Até a próxima, que non tardará. Unha aperta de quen ti ben sabes. [...continúa mañá]