A protesta con voz galega

Martelo é un proxecto que nace hai máis de dez anos. Liderado por Xacobe Martínez Antelo, tiña a necesidade de berrar, de poñer en palabras certos sentimentos, entendendo o rock como un acto de repoñerse, de rebeldía (e este acto de rebeldía pode vir desde o individual ou desde o colectivo). Xacobe foi dándolle forma a unha serie de pezas que serían as que conformarían esta proposta musical. Se pensamos no momento no que sae Martelo e o relacionamos coa vida profesional de Xacobe Martínez, este (músico coñecidísimo no jazz galego) sempre fixera música basicamente instrumental. A palabra non estaba de forma expresa, e entendeu que o que el tiña que berrar o berraría el. E así foi como se puxo á fronte de Martelo. Chamou a dous compañeiros para acabar de redondear o proxecto: a Manuel Cebrián para a guitarra e a Max Gómez para a batería. Colleron o proxecto entendendo que son se quería acadar, como poñerse eles ao servizo das músicas ou que información se quería dar, canta e como. Estes tres músicos pensan que o obxectivo se acadou sobradamente: deron cun son Martelo e cunha forma de tocar e de usar o son moi eficiente (e eu estou de acordo con eles). Enprimeiro disco, e dez anos despois publican este O mesmo animal. Neste novo traballo quixeron revisitar ese 'estado de berrar'. Chámase O mesmo animal porque é un dos retrousos dunha das pezas, mais tamén é unha forma de dicir "dez anos despois seguimos sendo o mesmo animal". Isto lémbrame a que a min sempre me dixeron que cando somos novas loitamos polas causas xustas, pero cando crecemos nos acomodamos. Mais, por sorte, parece que non todas nos acomodamos cos anos. Din os músicos que non teñen máis pretensión que transmitir o que teñen que dicir. E o que teñen que dicir non é pouco, abofé. As letras son moi transgresoras. Eu definiría o estilo como algo a medio camiño entre o metal e o rock… por suposto coa parte instrumental extremadamente coidada (coidado tamén patente na gravación, de súper Triki en Savik Sound). O deseño gráfico é de Miguel Duarte (un artista xa clásico no deseño de discos), e as imaxes son tan impactantes como as letras que atopamos dentro. Dádelle unha escoita, que penso que non vos vai deixar indiferentes! Algo novo está pasando, algo que non está ben. Eu xa non me creo nada, non me fío de ninguén. Desconfío se me miran e se non miran tamén, algo novo está pasando, algo que non está ben. Antes eu non era así, antes eu era feliz; eu andaba polo mundo e o mundo andaba por min. Antes todo encaixaba ou se non, iso pensaba. Antes eu non era así, antes eu era feliz. Algo non vai ben comigo, non me fío de ninguén.