De don Paco a Luísa Villalta (indo con Daniel)

Xa imos polo xaneiro do novo ano, el tan noviño e fresco chuvoso) como bola de pan de masa nai recén saída do forno a lume posto de boa ramada de toxo cachal. Xaneiro pois, mes primeiro, añeiro, onde o seu sol non ten compañeiro. E así por el, nas conquistas e nas esperanzas, co pasado diante e co futuro agardando, regresamos a un comezo novo, nel danse a man, abrázanse irmandadamente, a fin de recuperar fíos do tecido que constrúa a nosa historia, por unha banda Don Paco del Riego e pola outra Luísa Villalta, con Daniel Castelao , sempre a paso compartido. Eles dous e Luísa dexergan movementos de mocidade, noviña e forte, que constrúe, indo acugulados de anceios nobres de superación. Galiza tema vivo. Don Paco comenta que nesa mocidade intúe unha fonda convicción (unha fe). Mesmo unha teimosa vontade de transformación para afirmación da personalidade trascendental de Galiza. Esa mocidade que, desacougada pola realidade que a envolve, motívase e ponse a traballar na decidida vontade de ser. Mesmo a unha voz bradan; “a polos froitos”. Por iso, mirando á mocidade e asemade a unha e ao outro, di que si, que o tempo camiña a favor, que xa vai a seu paso, e o amor a este pobo estará aínda máis presente e ha permanecer. Algo vai quedando atrás e xa que logo, outro algo comeza. Mirádea, a mocidade, vela aí , elas e eles, con palabras comúns para facer proxectos e traxectos. E vai así que Don Paco, unha vez sentenciando categórico, comenta: as súas vidas importan, van a corazón aberto e xa non teñen medo, doutra volta pregunta: que pasa cando se levanten e berren basta? e así, conclúe: a tea non é doado lograla, pois ás veces os fíos non cadran no tear. "Traballan para que Galiza sexa nosa" Castelao, na referencia da mocidade e tamén na do resto de galegas e de galegos, a respecto do optimismo (obrigado) de Don Paco), intervén e manifesta: traballan para que Galiza sexa nosa. Son fillas e fillos dela. Terán, ou xa teñen, a crenza que ninguén máis que nós poderá gobernala. Porque queren, e queremos, cumprir a postrimeira manda de quen deron a vida pola liberdade. A mocidade terá interiorizado que a nosa Terra é nosa. Somos quen de darlle dignidade. Confiar na mocidade, empatizada, será poñer as conquistas nos horizontes Mirade ben, dille a Luísa e a Don Paco, todas e todos debemos confiar e traballar pola soberanía natural de Galiza. Día virá en que a proclamaremos e que gobernaremos as nosas vidas. Somos unha nación. Xa non máis dente que coma a semente. Luísa Villalta, que prestou xenerosamente a súa escrita en apoio do máis xusto e da memoria, ao dicir deles dous,e por lle dar máis forza á liberdade deste pobo, no amor e desamor, en especial no ver a mocidade, comenta; faise precisa a floración de sentepensamentos nosos, compartidos, e que soen sendo. Vivir será moi doce. Confiar na mocidade, empatizada, será poñer as conquistas nos horizontes. Elas, a ventos amantiños, serán valía das nosas palabras de amor, as que proclamarán quen somos onde pisamos e así resoará este noso mundo no mundo. Deixaremos de ser dragos gardadores e abriremos portas liberadas. Rechearemos os baleiros esenciais na medida dos nosos propios andares. Os nomes somos nós. Os lugares están afortecidos. O vestir novo xa campará ben. Non temos porque inventar vidas e si crealas, pois sabemos que hai outras máis alá dos desastres postos nas realidades, Son vidas para as esperanzas e hai que conquistalas. Sabedes? Nós temos chaves para edificalas, para gozalas. Escollamos ben con quen traballar. O sono non pode ser un acubillo e que o espertar non se volva un desamparo. Non deroguemos o futuro. Tampouco é de recibo abrazarnos á sorte e deixarnos ir. Como marchar sen ter chegado? Castelao colleu a palabra e botou man do riso para dicir, que o traballo é moito, que febreiro vén pronto e que no noso andar imos atopar estafas con nomes que se din decentes e que o negocio máis rico é enfrontar aos pobres. De todas as maneiras, e por moito que quixeron, o espantallo olvido non foi quen de espavorecer á memoria. Temos carga para camiñar e chegaremos para comezar doutra maneira. Ben que lles gustaría aos do “sentidiño” ternos a un lado, como durmintes, e mira que lle poñen ganas, pero non son quen. Non saben, nin queren, que Galiza ten relato e argumento transcendente. Madrid vaise poñendo máis lonxe nosa e iso non é malo. Eu no meu facer quixen significar que somos un pobo marabilloso. Tócanos lelo e relelo. De paso, podemos buscar “times of understanding”. Non olvidemos que o sexto sentido é o do humor (dixo Manolo Rivas).