Catalunya só aceptará unha negociación bilateral sobre o financiamento: as chaves do conflito

Se “imos a unha negociación multilateral non haberá acordo”, advertiu a cuarta feira o presidente catalán, Pere Aragonès (Esquerra Republicana de Catalunya, ERC), en resposta á intención do Estado de levar a cabo unha reforma do modelo de financiamento das autonomías de forma conxunta. “O mellor acordo é un acordo bilateral”, insistiu, fechando a porta a calquera outro mecanismo de negociación 24 horas despois de que o Govern presentara a súa proposta de reforma do sistema de financiamento catalán, que suporía que Catalunya recadase e xestionase todos os seus impostos antes de entregar unha cota acordada ao Estado, de forma semellante ao réxime foral do que gozan nestes momentos Euskadi e Nafarroa e da proposta efectuada polo Bloque Nacionalista Galego (BNG) para a Galiza. O mandatario detallou que non considera posíbel unha negociación conxunta con éxito tendo en conta que a meirande parte dos territorios están gobernados polo Partido Popular (PP), que está a levar a cabo un “asedio contra o Goberno do Estado, contra Catalunya e agora tamén contra o Congreso”. Ao tempo, apuntou que el non ten que “dicir aos cidadáns de Andalucía cal é o sistema de financiamento que eles precisan”, polo que tampouco aceptará “que me digan cal é, nin que limiten cal é o sistema de financiamento que Catalunya necesita”. Sexa como for, defendeu que o seu modelo non impide que o resto de autonomías manteñan “o seu nivel de recursos”. A voceira do Executivo español e ministra de Educación, Pilar Alegría, reiterou a cuarta feira a disposición gobernamental “a un novo modelo de financiamento”, mais delimitándoo a que estean incluídas “todas as comunidades autónomas e sempre respectando o principio constitucional de solidariedade territorial”. Unha vez cuestionado sobre se nestas condicións sería posíbel implantar o modelo de financiamento proposto por Catalunya, Aragonès subliñou que “en termos de credibilidade somos moito máis críbeis nós”, indicando que “houbo indultos cando se dicía que eran imposíbeis, haberá lei de amnistía, que xa é constitucional”, antes de asegurar que “será unha realidade se aproveitamos a capacidade de influencia e o compromiso do Goberno do Estado de abordar esta negociación como se firmou nos acordos de investidura”. Unha achega en base a obxectivos Cada ano páganse uns 52.000 millóns de euros en impostos en Catalunya. Deste total, o país recada menos de 5.000 millóns e xestiona 25.000 millóns. No modelo de financiamento do Govern, a cambio de recadar e xestionar a totalidade dos pagos tributarios a Generalitat transferiría ao Estado unha cota en base a dous conceptos, o de servizos prestados e un pago para o reequilibrio territorial dirixido ás autonomías de menos recursos. Arredor do segundo concepto da cota, Aragonès debullou que a achega será “fixada bilateralmente”, “sometida a uns obxectivos e limitada no tempo”. Pondo como exemplo a Unión Europea (UE), cunhas “normas comúns” e “solidariedade interna”, mais “sometida a uns obxectivos”, que no caso catalán estarían vencellados “co grao de desenvolvemento económico, co obxectivo de aumentar a capacidade fiscal de todos os territorios e relacionados cos obxectivos de consolidación das contas públicas”. Co fin de compensar a redución das achegas de Catalunya, fixo un chamamento a “adelgazar” a Administración Xeral do Estado posto que “non pode ser que medraran 90% os seus ingresos nos últimos 12 anos e o das comunidades autónomas 40%”. En declaracións a Nós Diario, o director do xornal VilaWeb, Vicent Partal, sinalou que “é unha proposta electoralista que non ten percurso”, así como que “tampouco leva un estudo en profundidade detrás”. Ademais, enmarca a proposición nunha “longuísima tradición”, pois xa o Estatut deseñado no período de Pasqual Maragall (Partit dels Socialistes de Catalunya, PSC) xa buscaba “resolver o problema do déficit estrutural”, e no mandato de Artur Mas (Convergència i Unió) propúxose un pacto fiscal após a primeira gran mobilización independentista en 2012. Ao respecto, menciona Germà Bel, “un dos mellores economistas do país”, clarificando que “é máis fácil facer a independencia que ter un concerto económico”. Pola súa parte, Ferran Casas, subdirector do dixital Nació, destaca a Nós Diario que a chave principal da proposta é que se trata dun modelo de financiamento singular, e que, como acontece co modelo canario, pode ser referendado pola maioría que sustenta o Goberno español na Cámara Baixa, a diferenza dun concerto económico, que exixiría mudar a Carta Magna ao supor unha saída do réxime común de financiamento. En paralelo, pormenoriza que o modelo da Generalitat non ten a mesma adhesión por parte de forzas como Junts ou sectores do PSC que a que “tería nun contexto non electoral”, o que non evita que sexa “absolutamente compartida” de “forma transversal” polo pobo catalán, que, aínda que apoia a solidariedade territorial, “outra cousa é que 9% do teu produto interior bruto se vaia en déficit fiscal”, que supón a metade do orzamento anual do país. Un referendo que o fascismo aceptou na Guinea Após facer fincapé en que a fin do conflito político entre Catalunya e o Estado require dun referendo de autodeterminación, Pere Aragonès abriu a porta a debater con Madrid sobre “condicións reforzadas”, a data da votación ou como se xestionaría o resultado, lembrando casos como o de Escocia. Tamén citou o referendo de independencia de 1968 na Guinea Ecuatorial durante a ditadura de extrema dereita no Estado español, que permitiu ao país africano acabar coa colonización, aseverando que se as leis españolas son un obstáculo “deben poder” mudarse. “Deus non fixou como un mandamento a unidade de España”, concluíu. Asemade, recalcou que “todo o mundo debe ser libre de presentarse” ás eleccións lexislativas adiantadas que decorrerán o 12 de maio en Catalunya, en alusión ao ex president Carles Puigdemont, que fará público a quinta feira na Catalunya Nord se acepta encabezar a candidatura de Junts. Madrid ataca os medios El País e elDiario.es denunciaron que Miguel Ángel Rodríguez, o xefe de Gabinete da presidenta madrileña, Isabel Díaz Ayuso (PP), difundiu acusacións falsas contra profesionais destes medios para desacreditalos, como que acosaron a veciñanza da presidenta territorial.