Eleccións catalás

Corrían rumores de que as eleccións catalás podían adiantarse. Corría o rumor de que o Goberno da Generalitat encargara o operativo técnico de eleccións para os meses de xullo e setembro. O presidente Pere Aragonès repetía de forma enfática que a súa intención era chegar até o final da lexislatura, o ano que vén, pero moitos xestos non encaixaban. O rumor das eleccións adiantadas facíase cada día máis grande. Pero ninguén esperaba que o lectorado catalán fose convocado de forma tan precipitada ás urnas. A imposibilidade de aprobar os orzamentos de 2024 -polo voto negativo dos Comuns- fixo soar todas as alarmas. E con iso chegou a convocatoria. Desde o Palau da Generalitat intentouse achacar aos Comuns a falta de orzamento e mesmo o final do Goberno, pero a realidade é que Pere Aragonès dispuxo de máis opcións das que case ningún presidente tivera nunca. Podía conseguir os votos de Junts ou do PSC, os da CUP ou os dos Comuns. Podía elixir á dereita e á esquerda e incluso xogar cos uns ou cos outros. Pero tampouco iso soubo facer. Hoxe tanto ERC como Junts teñen máis ex votantes que votantes Finalmente só conseguiu o apoio dos socialistas, unha especie de abrazo do oso, que non foi suficiente. Simplemente, Esquerra non foi capaz de sumar os votos necesarios, non soubo facelo. E con iso acabouse un goberno francamente decepcionante, empeñado en facer ver que tiña unha maioría absoluta cando só tiña 33 dos 135 escanos do Parlament de Catalunya. A lexislatura que comezara en maio de 2021 con 52% dos votos a favor da independencia e que Pere Aragonès dixese que serviría para culminar a independencia acabou da peor maneira imaxinábel. Esquerra e Junts O 12 de maio, pois, os cataláns irán ás urnas. Nun ambiente de decepción colectiva que se traduce nun aumento da abstención visíbel en todas as últimas convocatorias electorais. Unha abstención que haberá que ver agora se se repite tamén no caso destas eleccións autonómicas pero que ten cifras contundentes. Hoxe tanto ERC como Junts teñen máis ex votantes que votantes. Mala peza no xogo. No caso de Esquerra a convocatoria electoral parece responder á convicción de que canto máis tempo pasase peor sería. E irán así a unhas eleccións nas que se xogan moito. Durante todos estes anos confiaron demasiado en que o Goberno os catapultaría –dicían que non chegaban por unha lexislatura senón por unha xeración–. Pero á hora da verdade iso non foi así e teñen moi poucas cousas da xestión destes anos que poidan presentar como un éxito. E en cambio teñen moitas mortes que pesan como unha lousa. Desde aqueles estrambóticos Xogos Olímpicos de inverno que querían facer até o macrocasino que foi a tumba parlamentaria do Goberno. Non serán estas unhas eleccións sinxelas para o partido de Oriol Junqueras. Pola súa parte, Junts atopou no president Puigdemont a posíbel táboa de salvación. E este púxose a iso. O inicio informal da campaña en Elna, en Catalunya Nord, foi un acto multitudinario no que non se viron símbolos de Junts e onde só o nome do presidente figuraba na escenografía. Carles Puigdemont prometeu que volverá, como xa fixera en dúas ocasións anteriores. Quizais por iso, desta vez, foi moi concreto sobre as condicións en que o fará. Di que haxa amnistía ou non, volverá á sesión de investidura do Parlament de Catalunya se el é o candidato. Horas despois de anuncialo, os grandes xornais europeos recollían a noticia, cousa nada habitual nunhas autonómicas. E significativa polo tanto. Ausencias e novos partidos Polo que se refire á CUP hai meses que está literalmente desaparecida. Tras o fracaso nas eleccións españolas encerráronse nun proceso de reflexión que agora deben liquidar con premura. O problema é que non resolveron nada e polo tanto segue estando sobre a mesa a dificultade que significa un enfrontamento interno a morte entre dúas faccións que, ademais, cada vez se afastan máis ideoloxicamente falando. Para rematar, e por se non era abondo, estas eleccións verán aparecer novos partidos independentistas. A conselleira Clara Ponsatí encabeza un que leva por nome Alhora e que aspira a agrupar ao seu redor os independentistas descontentes co rumbo autonomista de Junts e de ERC. Non parece fácil que poida entrar no Parlament de Catalunya pero seguro que remexerá as augas. Tamén se presentarán Solidaritat Catalana e diversos grupos da emerxente extrema dereita catalá. Quen non o fará, definitivamente, é a todopoderosa ANC, que decidiu en asemblea e por unha curta marxe de votos quedar fóra da competición.