A lista máis votada en Madrid é a de Carmena. Na comunidade autónoma madrileña, a de Gabilondo. E en Barcelona, a do independentista Ernest Maragall.
De prosperar a proposta do PPdeG de modificación da lei electoral, o partido liderado por Pablo Casado no estado non tería opción de maquillar os resultados do 26M coa conquista da alcaldía e a comunidade autónoma de Madrid. Porén, e plenamente consciente desa circunstancia, Feixoo insiste en que a lexislación actual é inxusta e que a lista máis votada debería ter un plus en forma de escanos. Nunha entrevista na COPE, emisora próxima ao aparato do PP en Madrid, voltou a defender ese criterio. O inquilino de Monte Pío introduciu mesmo un matiz, a hipótese de estabelecer unha segunda volta no caso de que a primeira non deitase un resultado claro.
A insistencia do PPdeG neste asunto —non menor, as leis electorais son clave en calquera sistema democrático— obedece á intención declarada de Feixoo de reforzar o seu perfil como dirixente con maior autoridade —con maior poder institucional— dentro do partido. Ao proxectar ese discurso a mensaxe implícita é a de que o PPdeG, ao contrario que o PP estatal, si estaría en disposición de rentabilizar unha reforma da lexislación electoral que primase a forza máis votada.
Con efecto, se imos aos resultados do 26M, e no ámbito urbano máis populoso do país, veremos que unha reforma feixoniana da lei electoral outorgaría ao PP as alcaldías de Ferrol, A Coruña e Lugo —onde foi primeira forza, aínda que estivese en clara minoría nun pleno dominado polas forzas da esquerda estatal e o nacionalismo galego. Coas actuais normas de xogo, o PP non ten opcións de soster ningún bastón de mando nas 7 cidades galegas.
Non é este o único asunto en que Feixoo ten marcado claras distancias con Casado: desde as xerais do 26A o líder galego ten prodigado os apelos a un reposicionamento centrista do partido (sen por iso, iso si, condenar os acordos con Vox, imprescindíbeis neste momento para a dereita gobernar).