O verao de Luís Pimentel

Os brancos cabalos do estío polas portas en sombra das nosas murallas entran. Nas tenras rosas dos meus altares, a néboa dos ríos. Grito en punta, diamante, vencellos negros cortan o ceo terso. Dareiche a miña alegre bandeira para a torre da miña praza. Tépeda prata e ouro fresco nos brazos e nos ombros. A luz e maila sombra dos seos tremelantes. Sobre o río a tarde descende. Naquela orela un misterio. ¡Que luz pra un cadro antigo! Cronobiografía dun mestre sen ira 1885. Pimentel nace nunha familia acomodada o 18 de Nadal en Lugo. O seu pai falece cando ten 13 anos e nove anos despois a súa nai, Consuelo Fernández, casa co doutor Germán Alonso. Estuda no Instituto de Lugo e naquel tempo comeza a escribir poemas. 1914. Trasládase a Santiago de Compostela para estudar Medicina. A cidade deixa unha pegada monumental na sensibilidade do poeta. Corenta anos despois, escríbelle por carta a Ramón Piñeiro: "Hace mucho que lucho para dar en un poema la sensación de Galicia y de Compostela que tengo metida en el alma". Cumpre o servizo militar en Lugo. Moi interesado na música e a pintura, toma clases co pintor Corredoyra mentres frecuenta o Círculo das Artes. 1922. Cursa estudos de doutoramento en Madrid onde participa nas actividades da Residencia de Estudiantes coincidindo con Lorca, Dalí, Buñuel, Gerardo Diego e Dámaso Alonso. Os dous últimos, valedores dos versos de Pimentel en castelán, xunto co tamén poeta Vicente Aleixandre, non tiveron forza suficiente para acadar a súa publicación. 1924. Na primavera aparece o primeiro número da Revista de Arte Ronsel, una aposta de Evaristo Correa-Calderón e Álvaro Cebreiro. Cumprira un ano do lanzamento da Revista de Occidente. A nómina de redactores de Ronsel, entre os que asinaba Luís V. Fernández Pimentel, desexaba «ofrecer unha mostra da cultura latina desde Lugo». A revista, como apunta Basilio Losada, nace sen vocación de quebra: "Hai pola contra en Ronsel, unha vontade de integración sen ruptura, unha vontade de equilibrio, como si xa, nunha data tan temperá, tiveran asimilado todos os estouros das vangardas e albiscaran coma tarefa urxente facer balance do que aquel caos fecundo dos movementos de preguerra deixara disposto para entrar nas antoloxías e nos museus". A revista tirou do prelo seis números nos que colaboraron Ramón Gómez de la Serna, Teixeira de Pascoais, Noriega Varela, Manuel Antonio, Ánxel Xohán e Castelao, entre outros. No número VI de outubro-novembro Pimentel publica un poema titulado "Amencer". Cincuenta anos despois publican o número VII, un extraordinario na colección Resgate das Edicións Sotelo Blanco que reedita e revisita os contidos dos números antigos. En 1985 nace o colectivo Ronselz que propón unha parodia irreverente do canon literario escollendo como referencia o título da antiga revista. 1930. Casa con Pilar Cayón en Mondoñedo e un ano despois nace a súa filla Rula. Colabora con revistas literarias e comeza a exercer coma médico internista na clínica familiar Alonso-Pimentel. 1936. O terror da Guerra Civil fractura a vida. A tendencia nerviosa de Luis Pimentel prende nunha fenda irresoluble, escoita os fusilamentos no cuartel preto da súa casa. Dez anos despois escribe Cunetas, obra póstuma coma a maior parte da obra do poeta. Semellante destino ten Barco sin luces, proxectada para súa edición na compostelán imprenta Nós. O volume fica paralizado polo asasinato do seu editor, o alcalde de Santiago Ánxel Casal. 1944. Nomeado médico do Concello de Lugo. Frecuenta as tertulias do Hotel Méndez Nuñez, un dos centros da vida cultural da cidade na posguerra. O poeta, home delicado, benquerido por moitos amigos entre os que atopamos: Ánxel Fole, Antonio Figueroa, Álvaro Gil, Ramón Piñeiro, Celestino Fernández de la Vega, e poetas mozos como Manuel María e Uxío Novoneyra quen lle escribe unha fermosa elexía: «A túa morte deixoume núo. / Coa túa perda sinto todo o que hei de perder. / A túa imaxe está diante de min, no espacio que a dor envisa. / Laia a curuxa i eu velo.» 1950. Publica Triscos, unha breve serie poética na colección pontevedresa Benito Soto. 1958. Falece repentinamente o 13 de febreiro en Lugo, no número 16 da praza Maior onde nacera facía 63 anos. A Editorial Galaxia publica un ano despois Sombra do aire na herba que contén o poema que reproducimos na folla "Verao", un emblemático poema cunha declaración máxima: A poesía é a cousa máis fermosa do mundo!, e un verso que permanece para sempre na lingua: O poeta é un mestre sen ira.

O verao de Luís Pimentel

A práctica do salvaxe

Cantos primitivos

Poesía para a xente

A desmesura da alma

A idade de ouro (III)

A idade de ouro (II)

A idade de ouro (I)

Poemas míticos (V)