Encher o Jofre non é algo que se vexa todos os días. Como se sente?
Síntome moi ben, moi ledo e agradecido. As persoas que puxemos en marcha e que fomos incorporando a este tenderete pensamos que xa sería unha boa nova encher o patio de butacas, mais o mesmo día que se abriu a billeteira xa nos dixeron que esa parte estaba toda cuberta e en tres ou catro días xa vimos que estaba o aforo completo, o cal nos produciu unha impresión moi fonda.
Non está afeito a auditorios tan grandes.
Pasoume unha vez hai tres anos cando fun tocar a Braga nunha homenaxe a Zeca Afonso. Aquilo estaba inzado de xente e eu alí só, coa miña guitarra. Alí mudei o chip e foi cando me decatei de que tamén podía actuar en espazos máis grandes. O certo é que o paso moito mellor cantando coa xente que cantando para a xente.
Como xurdiu o proxecto “Sondobar”?
Eu xa levaba tempo no miolo con aquilo de gravar un disco, mais simplemente como rexistro sonoro, non coa idea de movelo por aí. Cadrou que nunha sesión vermú no local da Fundacom Artábria na que estaba Xurxo Souto e na que eramos unhas vinte ou trinta persoas, non máis, dixen que prefería non tocar no espazo para actuacións que teñen dentro, senón que era mellor ir ao bar. Así que xa rachei coa idea que levaba do concerto e comecei a cantar as cousas que se cantan nun bar. Había alí xente que se sorprendeu con algúns dos temas, que nunca os escoitaran, e o Xurxo Souto, que é moi amigo de recuperar este tipo de cancións populares, tirou o palangre e houbo quen empezou a dicir que iso había que gravalo, que había que facer un disco etc. Desde Esteiro acabamos en Ferrol Vello, ás tres da mañá. O tema é que estes liantes, tan pronto dixen que si, aos tres días xa tiñan montado un tinglado de micromecenado –outro éxito case que inmediato– e xa estaba todo o petate formado. Así que nun tris vinme dentro nunha voráxine que xa non tiña marcha atrás e na que me metín de cheo. Falei co escritor Antón Cortizas, que fixo unha presentación estupenda, e así nos embarcamos este grupo de xente de Artábria que logo se foi ampliado a outras asociacións e colectivos cos que teño unha boa relación. Aí traballaron arreo Bruno Lopes, Gloria Martínez, Fran Couce, Xan López e Xende López, nun traballo escuro. Pensamos que ía ser un disco máis de andar pola casa e puxemos uns prazos moi curtos, aló por novembro de 2016, coa idea de entregar o traballo en marzo ou abril do ano pasado. Mais o certo é que non saíu até decembro porque pensei que, xa postos a facer un disco, pois cando menos tratar de facelo ben. Así falei cuns músicos enormes que temos en Ferrol que se prestaron a colaborar sen ningún reparo e alá fomos ao estudo de Roberto Grandal, Cabe García, Óscar Painceiras… facer a base do disco, que nos levou moito tempo. Eu sei tocar, pero non sei de música. Levounos tempo decidir o repertorio. En Río Records de Danny Abeledo e Melo García producimos o disco, ao que se foron incorporando Leandro Lamas, Lorena Montero, Manolo Cuétara, Fausto Escrigas, Ramón Dopico, Javi Amor, Josechu Martínez, Paula e Silvia Fojo ou Antón Varela, entre outros.
[Podes ler a entrevista íntegra no número 280 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques habituais]
