Xenocidio

Escribiu o xornalista Ryszard Kapuscinski que é frecuente falar de combater o ruído aínda que o importante é tratar de non evitar o silencio. Máxima esta que resulta definitoria aplicada á realidade mediática (non) virtual do noso tempo. Repárese, sen prexuízos, no que agora mesmo está a acontecer no considerado dominio palestino. E a isto engádanselle os que, deberían ser, principios básicos do periodismo. A saber: a precisión no que se conta e a súa capacidade de verificación no territorio. De aí que a importancia dos termos empregados resulte transcendente para non encubrir a crueza extrema dos feitos. Sen necesidade de os enmascarar nos sintagmas eufemísticos dos que se bota man. Como poden ser os de crise humanitaria ou conflito armado. Nin tampouco que a evidencia do día a día acabe por afacerse, a golpe de mando de pantalla, ao consumo dun cotián escenario bélico, retransmitido, en prime time, como se dun reality ao uso se tratase. Porque é ben decatármonos que o que acontece é algo ben diferente. —Cando o que se está a acometer é a execución concienciuda e indiscriminada contra unha etnia. —Cando o agresor contempla en mapa militar a terra prometida que entre os cascallos queda por bombardear para a acabar de ocupala por completo.Ç —Cando se asasina a moreas miles de persoas, das cales milleiros e milleiros son crianzas. —Cando se fan ametrallamentos masivos contra unha poboación famélica desprazada e despezada que agarda unhas faragullas de comida. —Cando unha e outra vez se esborrallan fogares e hospitais e se entra neles a aniquilar feridos e sanitarios. —Cando as vítimas da violencia extrema son referidas polo agresor como seres inferiores desposuídos de humanidade. E dende o resto do mundo que se fai fronte a este espectáculo retransmitido en directo? Por que as chamadas potencias occidentais non deixan de seguir gañando millóns e millóns coa venda de armas ao exército invasor? Por que o único ao que se limita a diplomacia e a demandar moratorias e emitir febles comunicados de boas intencións? Neste punto convén non obviar a violencia extrema xerada no implacábel proceso de expansión e ocupación sionista acontecido dende hai xa máis de medio século. Antes de chegar a unha actualidade na que, contra o ataque dun grupo terrorista, se practica un indiscriminado, desproporcionado e infinito terrorismo de Estado contra unha desamparada poboación civil. Fronte a tanto desatino o pulso insobornábel do xornalismo debería botar man do dicionario para definir ben as palabras. Conflito, guerra, holocausto ou masacre, por crueis que semellen, non abondan para precisar tanta ignominia, tanta renuncia da condición humana Desbotando, primeiro, moitas das empregadas, nun consciente proceso de desinformación, para se referir a esta barbarie, como conflito, guerra, holocausto ou masacre. Xa que, por crueis que algunhas semellen, non abondan para precisar tanta ignominia, tanta renuncia da condición humana. Foi Primo Levi, sobrevivente xudeu do campo de exterminio de Auschwitz, quen indicou que no home seguen pervivindo reservas insospeitadas de loucura e ferocidade. Ao que Mahmud Darwix, o gran poeta do sufrimento e do exilio do pobo palestino, na súa obra, lle deu voz ao desgarramento dun deses máis de dezasete mil cativos –dende outubro de 2023– agora exterminados: "Que mal fixemos, mamá?/ Que morremos dúas veces,/ unha vez morremos en vida/ e outra vez morremos na morte!". Do lado da verdade Nos estertores derradeiros da súa vida, a escritora Heba-Abu-Nada, asasinada hai apenas uns meses, escribiu con sangue nas paredes da traxedia: "Se morremos, saiban que estamos satisfeitos e firmes, e díganlle ao mundo, no noso nome, que somos persoas xustas, do lado da verdade". Final semellante o do tamén poeta Refaat Alareer, quen, denantes de finar, escribiu o poema "Se debo morrer, que sexa un conto", que principia así: "Se debo morrer,/ debes vivir/ para contar a miña historia". A fondura que expresa, polo tanto, a verba poética é só un fragmento escachado de arestas de espello que reflicte dor e impotencia. E que non vale nin para lles outorgar un bafo do folgo a quen ficou privado de voz: os xa máis de corenta mil mortos, o amplo millón de persoas que padece fame extrema. Entón, perante tanta ocultación e silencio mediático intencionado –en relación co insobornábel deber do xornalismo–, non queda máis que facermos alusión ao acontecido co termo –que titula este texto– que o dicionario emprega para facer referencia á exterminación metódica de todo un pobo. Fronte a este xenocidio, o compromiso de artistas de Galiza faise público agora no volume Cantos de dor e liberdade. Voces galegas por Palestina.