Catalunya

Foi condenado a 6 meses de prisión por negarse a falarlle en español aos axentes da garda civil que lle practicaron un control de alcoholemia. En Change.Org púxose en marcha unha campaña de captación de asinaturas para demandar ao Síndic de Greuges (o Defensor do Pobo valenciano) que interceda por Carles Mateu.

Na medida en que o proceso autodeterminista en Catalunya comeza a ser un movemento profundamente popular e con participación masiva e directa da sociedade daquel país, acéndese as alarmas nas instancias políticas que negan a existencia

No Estado español hai unha idea simplista e allea aos aconteceres históricos daquel 11 de setembro de 1714: a invasión de Cataluña polas tropas borbónicas de Filipe V. Claro que os libros de texto escolares de caracter estatalista omitiron esa realidade histórica, do que aconteceu naquel 11 de setembro na defensa de Barcelona, onde foron asasinados miles de cataláns. Miles de encadeados e de exiliados. Así que as tropas casteláns impuxeron colonialismo, represión e o final das institucións nacionais de Cataluña. A nación catalana baixo un silencio impositivo. Mais a dignidade dos cataláns comezou a aflorar nesa raiceira patriótica lexitimando aspiracións de liberdade en terra asoballada. Durante todo o século XVIII a memoria do 11 de setembro non deixou de xermolar ese verdor de liberdade baixo a tiranía dos Borbóns. Toda esa potencia nacional rexurdía dunha maneira contundente, pragmática e contaxiante, como forza unificadora que foi respondendo a cada unha das contradiccións e inxerencias do Estado que atentaba contra esa rexa personalidade na nación catalana.

A Diada deixou máis unha vez ledicia nuns e sabor amargo noutros. Non podía ser doutro xeito, porque aínda que Rajoy lembre a maioría silenciosa, a mobilización cidadá foi tan grande, que a vontade da maioría dos cataláns non deixa nesta altura lugar a dúbidas. Se o Estado español, e os partidos sistémicos, queren evitar a ruptura política van ter que mover ficha, e rápido; reafirmarse no españolismo non ten os seguidores de hai un lustro, máxime cando o español xa non está unido á milagre económica, senón a falsas utopías e mentiras a esgalla. Tampouco lles vai servir o deporte, por mellores que sexan os resultados, nen as leas con Xibraltar, porque o desemprego, a emigración e a rebaixa de prestacións abafan as clases populares, especialmente cando ademais se engaden á agresión identitaria (e mesmo económica) nas nacións oprimidas.  

A embaixada lituana no Estado español emite un comunicado no que asegura que a independencia catalá é "un asunto doméstico" e deberá ser resolto "respectando a Constitución". A mensaxe chega días despois das declaracións do primeiro ministro a favor do "dereito de autodeterminación"

Nunha entrevista concedida á BBC xa no mes de febreiro, Louis Susman sinalou que, de gañar o 'si' nos referendos escocés ou catalán "temos que achar maneiras para traballar xuntos"

A conquista do normal é hoxe un acto revolucionario. Debería ser normal que unha nación puidese decidir libremente o seu futuro.