A recuperación ten letra pequena, a rodapé, que matiza cando non emenda os titulares triunfantes de que a recesión é pasado. Unha desas letras pequenas indica que se alarga a diferenza entre sectores con maiores e menores salarios. Outra, que o emprego que se crea é sobre todo nestes últimos.
Traballadoras e traballadores de Poligal puxeron fin ao feche na Casa do Concello e manifestáronse até o Edificio da Xunta.
Case un mes despois de saír á luz pública a proposta electoral do PP de eliminar o requirimento do galego para acceder a un emprego na función pública, os populares súmanse a unha moción do PSOE e defenden manter a esixencia de coñecer a lingua para conseguir un traballo na administración galega e na docencia.
CIG, convocante da greve, fala de “amplo seguimento” do paro contra o despedimento de 2.100 traballadoras e traballadores no Estado.
A empresa alega perdas económicas nos últimos tres trimestres. O cadro de persoal defende a viabilidade das factorías e denuncia que a empresa “leva tempo intentando xustificar un ERE”. Nos vindeiros días haberá xuntanzas cos alcaldes da comarca e asembleas para preparar a resposta a unha medida que os representantes sindicais entenden inxustificada.
O número de persoas ocupadas no cuarto trimestre de 2018 caeu en 8.400, unha cifra superada só por Illes Balears. Os sindicatos alertan da perda da poboación activa e da temporalidade "insostíbel".
O anuncio de fechamento de Alcoa volve pousar o foco sobre un sector, a industria, que en postos de traballo continúa 11% por baixo de 2009.
A vendima na Galiza é un traballo cunha temporalidade moi alta. Estudantes e persoas paradas de longa duración son das máis habituais ao pé de viña. Co aumento do rendemento nas explotacións máis grandes, medrou a demanda de man de obra. Novos actores de contratación e captación de traballadoras e traballadores, como as Empresas de Traballo Temporal, estanse a introducir neste sector nos últimos anos. Eis un extracto dunha reportaxe que publicamos ao respecto no Sermos Galiza 317.
Son horas roubadas. Ao traballador ou traballadora que as ten que facer e non se lle remuneran, á caixa común da Seguridade Social, ás persoas no paro ás que se lles furta emprego cubríndoo a base desas horas extra que non se pagan, á familia e amizades da persoa asalariada que ten que ‘meter’ estas horas roubando tempo ao descanso ou desfrute. Na Galiza fanse máis de 26.000 horas extra cada día.
Minguaron en 133 millóns de euros desde 2008.
Ás veces, o que semella unha boa medida non é tal ou, no mellor dos casos, non o é tanto. Iso é o que acontece coa tarifa plana de 50 euros para novas persoas autónomas: segundo os dados das organizacións, 80% fracasan menos de tres anos despois da posta en marcha dos seus negocios. A realidade das cifras é ben teimuda: en 2008 había na Galiza 250.000 autónomos; hoxe son 212.500.
Para unha de cada dez persoas ocupadas no país, a súa xornada laboral é demasiado curta para vivir. Galegos e galegas que desexan traballar máis horas cada semana, sexa no seu actual emprego ou noutro diferente. A contratación a tempo parcial representa, xunto á temporalidade, a outra cara visíbel do precario mercado laboral. Eis un extracto da reportaxe publicada no Sermos Galiza 290 ao respecto.
Só tres ramas de actividade – hostelaría como líder- teñen agora máis emprego que daquela
CIG-Ensino afirma que as cifras da “grande” oferta de emprego no ensino público poñen en risco “centos de postos de traballo de persoal interino”.
É de 28,1%, dous puntos máis que no ano pasado e achégase ao nivel de Polonia, que con 28,4% é o país europeo con maior taxa de temporalidade no emprego.
Semanalmente fanse no noso país por volta de 330.000 horas extraordinarias, das que máis de 181.000 non se compensan. Unha práctica coa que se impide crear emprego e coa que se defrauda ás arcas públicas.
A Xunta non executou 60% dos orzamentos de formación para ocupados nin 40% dos fondos de formación para desemprego
