A feira das mentiras

Con Mano Negra toquei en Xapón. Despois, en Estados Unidos fomos abre-concertos de Iggy Pop. A música que se escoita nas dúas bandas do planeta é exactamente a mesma. Este mundo é demasiado triste, é demasiado aburrido. Tal che me comentou Manu Chao, aló polo ano 96. Andaba deprimidiño. Acaba de rematar a frenética andaina do seu grupo, Mano Negra. E, en busca de solaz, decidiu acompañar o seu pai, Ramón, nunha viaxe en moto desde París, cara ás súas orixes: a Galiza. Este mundo é demasiado triste... Segundo chegou, parou nun magosto en Herbón, en Padrón (comarca de Sar) que organizara o propio Pinto. Xa lle pasou a depresión toda. Parou en Bastavales, en Brión (comarca de Compostela) e atopou un tesouro: a veciña. A señora Xosefa, ou alegría curadora a base de pandeireta. Como non había móbiles, deixaba como contacto o seu teléfono. Pasou uns días de festa fóra. Cando regresou había un lote de recados. Conforme entrou pola porta, díxolle Nina, a filla de Xosefa: Aí vén o desaparecido. Decidiu compartir tantas emocións: argallar un encontro entre a vehemencia francesa e o arroallo pangalaico. E comezou a escribir a Feira das Mentiras. O que chegaría a ser o festival máis bravú de todo o bravú, principiou sendo un cantar de cego: “O encontro entre o Cancodrilo e Superchagó na area da fin do Mundo”. Antes de que se achegasen os talentos arroutados da Caravane des Quartiers (a caravana dos barrios), cumpría que désemos nós unha voltiña por aló. Convidounos a participar nun festival en Lyon, baixo a carpa dun circo. Ben! Cando collemos o avión? En avión non, fomos en castromil (mesmo demos volta por Madrid para apañar a Amparanoia). Os Diplomáticos, Pinto d’Herbón, Xosé Manuel Pereiro e unha indiscutíbel triunfadora. En Lyon, o público multiculti acabou coreando un nome: Xosefa, Xosefa! Aínda houbo outra viaxe (en castromil): Os outeiros de Nou Barris en Barcelona. Aquesta terra és la nostra terra!, así principiou o cántico dos Rastreros de Chantada. Todos (fóra Quillo, que o fixera en Londres) naceran a escasos metros, no hospital da Vall d’ Hebron. E cando remate... que continúe! Estaba previsto que o emprazamento do gran encontro fose en Santiago, no Pavillón Fontes do Sar. No último momento, trasladouno a un lugar infinitamente mellor: O mercado de Salgueiriños. Conforme marchou o gando (doméstico), irrompeu o bravú. A Caravane des Quartiers ergueu a súa carpa, principiou A Feira das Mentiras. Intensa semana de vida, entre o 7 e o 12 de xullo de 1998: Sargent García, Xenreira, Color Humano, Mau Mau desde o Piamonte... Manu tamén subiu ao escenario. Estaba entrando, como artista, nunha nova dimensión. Só unhas semanas antes aparecera o seu primeiro disco en solitario: Clandestino, dedicado, por certo, (así campa na contracapa) á Galiza Bravú. Alexandre de Fisterra, tamén estivo alí. Convidado especial na entrega de premios do campionato mundial de futbolín. Mesmo bailou unha muiñeira en honra da parella vencedora. Pedinlle que dixese unhas palabras de remate. Cheo de vehemencia (andaba polos 80 anos), lanzou esta proclama: de remate, de remate, de remate.....que continúe!