Hai aberta unha competición no seo do unionismo a ver quen é máis duro, máis agresivo, até máis faltón con Catalunya. A carreira abriuna estes días atrás Rafael Hernando, o portavoz da formación conservadora na Cámara. Súa é unha frase para a galería das infamias: “ERC e a CUP están a desexar que haxa mortes”. Non foi apupado, non foi reconducido, polos seus chefes políticos. Ese é o discurso que promove a Moncloa.
Non por acaso elevou o ton do confronto institucional quen, se aplicar correctamente o seu papel constitucional, debería “moderar” o conflito. El-Rei Filipe VI asinou unha invectiva sen precedentes contra as institucións catalás, ás que -nun discurso retransmitido con toda a pompa- se referiu con certo desdén como “as autoridades” catalás e ás que acusou de “deslealdade inadmisíbel” e de “fracturar a sociedade catalá”. Alén do contido do seu discurso impactaron as formas, o ton desabrido, o que La Vanguardia -diario historicamente promonárquico- xulgou como “falta de empatía”.
Aberta a veda, Feijóo non quixo ser menos. O PP xa axendara o debate do estado da nación -en teoría a ocasión máis solemne do curso parlamentar- a semana seguinte ao 1-O, coa intención evidente de usar a cuestión catalá para monopolizar a discusión e dificultar á oposición a fiscalización do seu traballo naquelas áreas en que o titular da Xunta si ten competencias e responsabilidades directas.
[A íntegra desta crónica, unha dupla páxina, aparece no Sermos266, disponíbel na nosa loxa e nos pontos de venda habituais]
