A rexeneración democrática

Habitamos nun mundo perverso no que a realidade xa non existe. O certo é o que nos contan desde as xanelas –xa non catódicas- que asoman nas salas, nas cociñas ou nos cuartos das casas; nas páxinas da prensa sistémica que publica os seus artigos condicionados pola opinión dos seus consellos de administración, onde hai máis representantes de fondos voitre, da banca voitre e das voitres empresas de seguridade que eméritos do xornalismo; nas informacións e reportaxes que inundan o espazo coas súas ondas de radio pagadas pola publicidade e agora, ademais, nas afirmacións pouco ou nada contrastadas, ou simplemente falsas, que emiten gurús das redes sociais, influencers, que se fan chamar, que engordan as súas contasbancarias a conta das marcas que os sustentan. E neste panorama, vivimos ermos de verdade, de información e de coñecemento. Anoxámonos, por iso, coa enésima guerra que nos retransmiten ao minuto desde os cuarteis da OTAN para salvar o mundo de ditadores e facer preservar, a golpe de canonazo, a súa democracia capitalista e neoliberal. Exaltámonos fervorosamente contra un golpe de estado perpetrado por uns que puxeron urnas para decidir por si propios, que tremenda ousadía, ou por outros que querían acabar coa rapina colonialista no seu territorio. Repudiamos a quen reclama nas rúas os seus dereitos, repetindo a ladaíña do condutor que, no informativo de calquera tele, botou pestes contra as manifestantes, porque quedou media hora parado sufrindo un cruel atentado contra o seu dereito á circulación, que, onde imos parar!, está ben máis por riba do dereito a exixir un salario digno. Insultamos con paixón á feminista que toque nesa tempada, segundo nos apunten desde a mediática, e celebramos as novas reformas laborais ou das pensións, vendidas pola esquerda española neoliberal –que vaia oxímoro- e os seus medios afíns como grandes logros porque, vale que non mudaron en nada as do PSOE e do PP contras as que saímos á rúa e mesmo fixemos folgas xerais, porque buff!, ao final, non só nos explicaron que non eran tan malas, senón que mesmo nos permitían mellorar. Porque, quen non quere traballar máis anos, prolongando a súa vida laboral, e seguir indo á oficina, o andamio, a pescar, a soldar na fábrica, a lavar e peitear cabezas oito horas de pé, a repoñer mercadorías no supermercado subindo caixas de cartóns de leite, ao taller, a atender nas tendas –ah, non!, desculpen, aí non porque o vello non vende-, a transportar e repartir pedidos a domicilio, a servir no restaurante, a facer camas nos hoteis… ao fío dos 70 anos? E isto para cobrar menos cando por fin sexamos, se chegamos a selo, pensionistas, porque o normal é que aceptemos con alegría e ilusión que se aumente a idade de xubilación e o período de cálculo, disque para salvar o sistema de pensións, que ben sabemos que é así porque escoitamos nas televisións, nas radios e limos na prensa, que o aseguraba a vicepresidenta primeira e Ministra de Traballo máis progresista do último e máis progresista goberno da historia. Plan de Acción pola Democracia E neste contexto, o presidente do Goberno Español, Pedro Sánchez, sae a anunciar unha serie de medidas para “defender a democracia” e poñer fin á desinformación, facendo uso de palabras grandes como reforzar a “liberdade de expresión”; garantir o dereito á “información veraz”; protexer a “liberdade”, a transparencia ou o “pluralismo” dos medios de comunicación para loitar contra a desinformación, a inxerencia estranxeira e os discursos de odio. E isto o di o Presidente dun Estado no que rapeiros como Pablo Hásel foron á cadea por un delito de “opinión”. Un Estado que non moveu nin un dedo polo xornalista vasco Pablo González, inxustamente preso na moi democrática Polonia. Cousas que ocorren nunha Unión Europea na que se considera normal impedir o acceso a medios de comunicación polo seu diferente posicionamento á “opinión” oficial respecto da guerra da Ucraína. O Presidente dun Estado no que tanto el como os membros do seu goberno nos venden recortes como se fosen grandes logros sumándose entusiasmados ao aquelarre da desinformación que din querer combater. A ninguén se lle escapa a capacidade que os grandes medios teñen para condicionar a opinión pública A ninguén se lle escapa a capacidade que os grandes medios de comunicación teñen para condicionar á opinión pública, para tirar gobernos e para colocar outros, para censurar opinións e para moldear ao seu gusto a realidade. Son cada vez máis quen cuestionan a súa veracidade e, aínda así, seguen mantendo o seu poder. Eles son quen poñen en cuestión, día si, día tamén, os dereitos aos que facía referencia Sánchez, hai pouco máis dunha semana, coas súas palabras grandes: a liberdade de expresión, a veracidade, o pluralismo e a propia democracia.