As pinturas da última época de Farruco Sesto estiveron presentes este mes de maio na EMAO de Vigo, escola da que el mesmo fora estudante. "Arte por amor á arte" é o lema. Unha exposición pequena, dentro da traxectoria de Sesto Novás, pero que nos di moito, neste momento. As cores, traídas do mar Caribe, alegran a mirada. Tamén en Menchu Lamas, que viviu de mociña en Venezuela, encontráramos esa intensidade tonal. A perfecta composición dos cadros lémbranos, por outra parte, que o pintor é ademais arquitecto, autor do vangardista mausoleo de Bolívar, en Caracas.
A sección "Coa cabeza noutra parte" recolle debuxos feitos de modo case inconsciente, mentres o autor asiste a unha reunión ou a unha conferencia, e as obras dixitais que imos observando nunha pantalla, sorprenden pola súa fantasía. Unha cascada de ideas que nos arroia e que contrasta con boa parte da pintura que vemos por aquí, autores que dominan a técnica, pero que mostran unha notábel falta de bagaxe e de creatividade. A arte, na época do neoliberalismo, desde os modestos ilustradores de libros aos artistas dos grandes museos, móstrase provocadora ou tópica, ás veces ambas cousas á vez, pero en poucas ocasións é capaz de abrirse ás múltiples perspectivas da vida. A maioría da arte que nos rodea é a da "fin da historia", a do "no future".
A última sección inclúe vellos carteis destinados, con gran modestia de medios, a anunciar un acto ou unha marcha política. Arte do momento. Que encontramos de meritorio nela, cando xa pasou a ocasión? Os sinais abertos, a incitación a mobilizarse e a pensar. Algo dese mundo tamén existiu aquí entre os últimos anos de Franco e o 23-F. Despois, a esquerda volveuse tautolóxica, con medo a molestar ou a non ser entendida.
Nestes cadros asoma sempre unha visión xenuína. A creación que sirve como laboratorio do que un individuo ou unha sociedade poden chegar a ser. Unha arte sempre en renovación, sempre atenta.
O que nos di Farruco Sesto, poeta, ademais de pintor, nacido en Galiza e activista de esquerdas en Venezuela, onde chegou a ser varias veces ministro, con Chávez e Maduro, é que a arte debe imaxinar todas as posibilidades que ten ante si o estudante, a xente que vive nos barrios ou simplemente aquel que está en soidade, mirando pola fiestra.
Hai aquí moito tamén da paisaxe galega, influencia dos últimos anos, interpretada no seu barroquismo e plenitude vexetal. Galiza non é fácil de pintar, pero el sabe facelo desde varias ópticas, unidas pola cor e a vitalidade do país que lle deu acollida. E hai tamén case sempre unha ironía sutil, marca do autor.
A clausura coincide coa chegada de Milei a Madrid. A expresión de Milei, epítome do capitalismo tardío, representa o contrario, un mundo literalmente descabezado, dedicado ao improperio e rexido por unha idea unidimensional da existencia.
