Publicamos a seguir un escrito do historiador Bernardo Máiz Vázquez que foi encamiñado á redacción de Sermos Galiza como réplica ao artigo "Nacionalismo a man armada", de Cilia Torna, texto sobre a participación de galeguistas na loita armada contra a ditadura.
As vindeiras eleccións municipais deberían ser vistas con máis optimismo polo BNG que as autonómicas e europeas, xa que a xestión que realiza en varios concellos do país é un destacábel exemplo. Isto é algo recoñecido nas conversas de rúa mesmo por simpatizantes das opcións máis adversas ao nacionalismo. Tamén é boa noutros concellos onde goberna, e asemade salienta alí onde exerce como oposición.
O galeguismo e o nacionalismo galego levan decenios construíndo un proxecto de país, desde a xeración de Antolín Faraldo. As mentes máis lúcidas que deu o noso pobo souberon sempre, en todos os períodos históricos, que non hai futuro posíbel para a nosa terra se non se cambia a situación de dependencia do país.
Na difusa fronteira entre a infancia e a adolescencia lembro a inquedanza que me provocaba o desprezo cara a lingua galega. O desacougo era maior cando as verbas “atraso”, “inútil”, “bruto”, “paleta”… saían da boca de persoas que falaban galego.
Os resultados rexistrados nas eleccións do pasado 25 de Maio permitiron constatar a conformación dun novo electorado disposto a outorgar un voto de confianza a quen lle ofreza dúas características relevantes:vontade de unir aos discrepantes co actual estado de cousas e formatos organizativos diferentes aos que até agora integraban o mapa político.
Serán ferramentas nas que debater programa e candidaturas para a cita electoral do 2015.
Co libro Perdemos o tren. As claves políticas do atraso (Difusora de Letras, Artes e Ideas), Manuel Monge repasa a historia recente da loita polo ferrocarril na Galiza e identifica os responsábeis do atraso. Para o investigador, tanto PP como PSOE , en complicidade, son artífices das “trampas” que explican a situación da rede de infraestruturas no país.
O portavoz nacional do BNG asegura que Esquerda Unida rexeita a “galeguización” do debate e iso imposibilita chegar a acordos namentres que pide tempo para saber “que vai dar de si Podemos”.
As clases dominantes decidíronse a mover ficha aproveitando a cuestionábel“mellora” na situación económica e no emprego, e a proximidade das vacacións, que sempre son un momento desmobilizador. Fano premidos pola convocatoria do referendo de independencia en Cataluña, os adversos resultados das eleccións europeas e o desprestixio da monarquía.
Acerta a expresión maioritaria do nacionalismo galego, o BNG, ao abrir un período de reflexión
A presenza republicana no provincialismo, rexionalismo e nacionalismo tivo na Galiza unha dimensión mobilizadora e revolucionaria, que se constata nos movementos embrionarios do republicanismo emerxente e potenciado polo provincialista Antolín Faraldo e, mais tarde, polo grupo republicano compostelán, no que estaban Aurelio Aguirre, Manuel Murguía, Rosalía, Pondal e a suma de tantos outros que fomentaron o idealismo rexionalista como elemento fundamental en defensa dos intereses da Galiza: inicio do gran Rexurdimento literario e político.
Malia que no fundamental tiña realizado este artigo ao día seguinte das eleccións europeas, preferín deixar pasar uns días para coñecer as reaccións das distintas formacións políticas, encetando polo nacionalismo galego, e tamén as dos grupos de poder, xa que coido que teñen un valor especial para poder albiscar os posíbeis escenarios futuros.
A UE non vende. Falemos de España. Así comezou a campaña o PP.
A Xunta Electoral Central acaba de estimar un recurso de UPyD.
Os estrategas do PP están a deseñar unha campaña de perfil baixo para desincentivar o voto o 25-M. Son conscientes de que, dado o desgaste do goberno Rajoy, unha alta participación lastraría as súas hipóteses. En todo caso, o seu argumentario será o de se enfundar na camisola roja y gualda.
O patriarcado usa a familia para fixar padrons autoritarios que logo se repiten en todas as estructuras da sociedade. A idea que o patriarcado institúe de nacion e patria é unha repeticion da que temos da familia e, como a familia patriarcal é autoritaria, é moi difícil pensar na ¨familia¨ grande que é a nacion dun xeito non autoritario. Mas iso é o que haberia que facer se queremos un nacionalismo galego que funcione. Haberia que inventar un nacionalismo non patriarcal.
Na Praza de María Pita, na que se atopa o concello da Coruña, a actriz Isabel Risco e o músico Xurxo Souto presentarán esta cuarta feira a homenaxe que a semana que vén se lle tributará ao primeiro alcalde da Coruña despois da ditadura franquista, o nacionalista Domingos Merino.
Hai días nos que un pensa que na política, como na vida mesma, enfróntaste a diario a demasiadas rochas
A Coordenadora Nacional acordou este sábado cales serán as opcións sobre as que se pronunciar a militancia. A votación, en referendo, será o 23 de febreiro.
![Rexurdir do nacionalismo galego. Do piñeirismo ao Consello da Mocidade [DOCUMENTAL]](http://i1.ytimg.com/vi/k21ueCLdoOE/0.jpg)
