O relato de verán: Un pequeno sacrificio (II)

Aquela noite, na cea, decateime da gravidade da situación. Como anunciara, Manolo fixera unha deliciosa tortilla que non fun quen de probar. Irritábame velo rir e bromear mentres devoraba cada bocado rico en calorías. —Que che pasa? Calei. Aquel home co que compartía proxecto de vida non encaixaba nos meus plans de futuro laboral. Pero se conseguía que perdese peso e alternase cos maridos doutras mulleres de éxito, acabaría por ser coma eles. Faríase socio do ximnasio, iría xogar ao padel, comezaría a falar de dietas proteicas... Tería que facer un pequeno sacrificio. Os homes e mulleres que trunfan son así. Fíxate nas revistas de moda, nos anuncios e programas de televisión, nos instagrammers de éxito. Algún semella saído dun campo de concentración. Están esfameados. Quen ditou esa norma? Se queres chegar arriba tes que sacrificarte e seguir as tendencias. Manolo non ten esa ambición. É desa boa xente que amaña o mundo na mesa, diante dun prato. —Deberías coidarte. O meu cociñeiro de cabeceira achegoume o garfo cun suculento anaco de tortilla. —Non queres un pouco? –sorriu. Así estaba a cousa. Dende logo, co que goza o meu home da comida, non podía pedirlle que fixese dieta. So de pensalo, sentíame culpable. Non importa o que digan. Manolo está un pouco gordiño pero é unha parella marabillosa. Somos felices e iso é o que importa. Mais, por moito que eu repetise aquel mantra, a idea de que a miña carreira tocara teito por culpa dos seus quilos fíxome sentir fracasada. Tantos anos de preparación, tanto traballo ás costas, e non conseguiría un ascenso porque... Manolo está gordo. Que sorte ten a xente con parellas delgadas! O día que presentaron a Carmela como nova redactora xefa tomei una boa dose de ansiolíticos para levar a situación. Todos os responsables de área e boa parte dos redactores saíron celebrar o ascenso con ela. Eu puxen unha escusa peregrina e volvín á casa. Manolo xa estaba a cociñar. Aquel home co que compartía proxecto de vida non encaixaba nos meus plans de futuro laboral —Que cedo chegas! –aledouse-. Estou a facer unhas filloas con chocolate. Da coraxe que me deu, collín o coche e conducín ata que acendeu o piloto da reserva. Caera a noite e non sabía ben onde andaba. Activei a xeolocalización do móbil, pero Google toleara. Guieime pola luz dunha pequena estación de servizo que adiviñaba ao lonxe, entre as árbores. As curvas da estrada secundaria fixéronseme reviradas, pero cheguei. —Que quere? –unha muller de cabelo branco e idade indefinida xurdiu a carón do surtidor, dándome un susto de morte-. Se non quere nada, pecho. Pedinlle que enchese o tanque. —Oitenta euros, en efectivo. O TPV non ten cobertura. Remexín na carteira. Non adoito levar apenas cartos. —Hai un caixeiro preto? Non teño solto para... A muller miroume de pes a cabeza. —Non hai un banco en trinta quilómetros. Coa súa ollada cravada nas costas volvín entrar no coche e remexín no garda luvas. Manolo sempre agocha algún billete entre a documentación. Remexín, remexín... Nun vello mapa de estradas atopei un billete de cen, “por se acaso”. —Tivemos sorte! –sorrín, e tendinlle o diñeiro. A visión do diñeiro tivo efecto inmediato. —Veña, que lle dou a volta –guioume ata o alpendre que facía as veces de despacho, tenda de ultramarinos e cantina. Sobre a barra, unha tortilla de patacas cuberta cun prato de duralex e unha bóla de pan de broa. As miñas tripas ruxiron con escándalo. —Quere cear? Non vai atopar nada aberto por aquí. En trinta quilómetros á redonda, pensei, e aceptei a súa amable invitación. Remunerada, por suposto. E así, durante o banquete, acabei por contarlle a Ramona a miña historia. —E iso pasoulle porque o seu home está gordo? —Se Manolo puidese perder uns quiliños sen deixar de comer... Pero so falarlle de facer dieta ou deporte, ponse malo. Ramona fitoume con ollos de gata. —Talvez eu poida axudarlles. O anaco de tortilla que comera converteuse en pedra. —Que vai facer, que perda quilos por arte de birli birloque? A vella encheu un vaso de viño tinto e deumo. —Sei dunha menciñeira que pode sacarlle ese peso de enriba. Era o que me faltaba por oír. —Unha menciñeira? Xa! Ramona sorriu coma se agardase a tal reacción. —Licenciada en Medicina, agora chámanlle Grao. USC. Leva moitos anos de exercicio. Ten moito predicamento na contorna. Lembrei que estaba en ningures, ao fío da medianoite, falando de intimidades cunha descoñecida. —Fáiseme tarde. Talvez se volvo mañá, poida darme indicacións. A vella levoume cinco euros pola cea e, co cambio, deume un anaco de papel de estraza cunha dirección a lapis. —Por se non lle coincide de volver mañá. [Continúa esta cuarta feira]