'Os sons internos son a vida das cores' de María Maquieira

Hai momentos que non se esquecen e que perduran no ser nun latexar continuo que nunca esvaece. Fican para sempre. Eses momentos, ás veces, van ligados ás perdas. Estas poden ser de moitos tipos, pero todas elas levan implícito un principio emocional moi forte que nos desequilibra en maior ou menor grao. Ese desequilibrio fainos permanecer nun estado vulnerable até que conseguimos recuperarnos e tornar ao equilibrio que precisamos para ser seres plenos. O tempo e o espazo que precisamos para facelo pode ser variable e o proceso, tamén. Calquera perda causa dor. En A águia e a galinha: uma metáfora da condiçao humana, Leonardo Boff fálanos da esencia do ser, mais tamén da importancia dese proceso necesario para alcanzala. O camiño para chegar está nas nosas mans. Boff exprésao dun xeito sinxelo con ánimo de fábula. "A águia olhou ao redor. Tremia, como se experimentasse nova vida. Mas não voou. Então, o naturalista segurou-a firmemente, bem na direção do sol, de sorte que seus olhos pudessem se encher de claridade e ganhar as dimensões do vasto horizonte. […] Foi quando ela abriu suas potentes asas. Ergueu-se, soberana, sobre si mesma. E começou a voar, a voar para o alto e a voar cada vez mais para o alto. Voou". Pois ben, hai que dicir que nesa variabilidade do fenómeno da perda, a consciencia xoga un rol importante. Chegar a construírnos dun modo reflexivo a nós mesmas é, simplemente, enriquecedor. Cada paso que damos neste eido fainos medrar como seres humanos. Reside o importante en encher os ollos de claridade e voar, en procurar a nosa esencia para ser mentres asimilamos as nosas propias sombras. María Maquieira Diso trata a obra de María Maquieira. Da vida. E da morte tamén. Nos seus debuxos atopamos a superación de si mesma, o albiscar dun camiño que está por facer. Cunha iconografía propia, apropiada e interpretada, polo de feito propia, e unha simboloxía extraordinaria, esta artista que se considera debuxante móstranos un universo que transcende o individual para pór en cuestión o colectivo. A obra de María Maquieira é unha alegación da procura da esencia da vida A súa procura vital e artística é responder ás cuestións esenciais da existencia máis alá da súa propia persoa, aínda partindo das súas experiencias. O decorrer da vida tradúceo en series de obras nas que mostra as súas inquedanzas individuais, mais tamén universais. Os grandes interrogantes da vida son os que ilustran a súa obra. Unha obra dun carácter íntimo incuestionable e cun desexo, sempre tímido, de amosarse a si mesma indiscutible, que deixa ver unha artista chea de honestidade. En definitiva, unha persoa extraordinaria que se ispe ante nosoutros para ensinarnos o seu interior máis profundo e persoal. Un interior que vén traducido en debuxos nos que o corpo humano serve de metáfora nas súas diferentes partes e no seu conxunto das cuestións máis vitais desde unha perspectiva onírica e onde a imaxinación para expresar eses conceptos é fundamental. Pero ante todo, María Maquieira é máis que debuxante. É unha artista total. Toda manifestación artística coa que tope faina súa. Nas súas obras podemos atopar o debuxo, a pintura, a fotografía, o collage, o cinema… A música. Só temos que ter a claridade para desencriptar a súa linguaxe. Un corazón latexante Na súa última exposición, Os sons internos son a vida das cores, sita na Casa de María Pita da súa cidade natal e presente até finais de agosto, Maquieira, María, amósanos un todo seu de raíz. O seu corazón latexa en cada unha das pezas dunha melodía que quixo compoñer ao son dunha aria de Händel: Ombra mai fu. As pezas das súas series mesturadas entre si compoñen a melodía. Unha melodía que non se escoita, pero que a oídos atentos non se lle escapa. Só temos que prestar atención. E a atención require tempo. Se queremos construír, máis aínda. E hai algo que me fascina da obra desta artista. O inacabado. A busca constante para coñecerse a si mesma e todo o que a rodea. E por outra banda, a intemporalidade 'borgiana' que desprende a súa obra. A obra de María Maquieira é unha alegación da procura da esencia da vida. Ela mesma é a busca constante das incógnitas existenciais. Unha persoa infinitamente atractiva no seu ollar. Do práctico e da arte, nada que ver. "O debuxar, polo simple pracer de debuxar". A sombra e a claridade. A claridade e a sombra. Nunca foi a sombra.