O relato de verán: 'A derradeira falante de galego' (III)

A primeira noite xuntas, Marisa cociñou unha crema de verduras con bastante pataca. Lembraba ao caldo verde portugués, só que con máis sal e, se intentabas rebaixarlle o sabor a base de pan acedo, aquela mestura caía no estómago coma unha pedra, supoño que seguindo unha estratexia ben pensada de Marisa para que a velada se prolongase. Pero tiñamos fame, e comemos o que nos serviu sen sospeitar da cociñeira, aínda que non sería de estrañar que botase algún calmante, veleno ou alucinóxeno, tendo en conta como discorreran as cousas desde que entramos naquela casa. —Se queredes que fale, teredes que falar vós primeiro - anunciounos cando nos instalamos no cuarto onde dispuxera o noso equipo de gravación, a carón da porta pechada con chave que supostamente agocharía a nosa única oportunidade de pedir axuda. Carla revisou o equipo, prendeu os micrófonos e a gravadora, sentou diante de Marisa, cos auriculares postos, e enfrontoulle a mirada. —Empezo eu. Coñecín a Carla na Facultade. Sentabamos unha a carón da outra, deixando un sitio libre no medio. Caémonos ben. As dúas aburriámonos nas mesmas clases e levabamos as mesmas camisetas con reivindicacións sobre o medio ambiente e as inxustizas sociais. O noso traballo sobre as linguas en perigo de extinción podería abrirnos as portas a un dos prezados despachos do Departamento de Lingüística, aínda que Carla non tiña moi claro o que quería facer coa súa vida. Eu si. Eu sempre apostei pola comodidade dun bo posto de traballo, con salario a fin de mes, extras e vacacións pagadas. —Mire, señora –comezou Carla– Eu non son ninguén. Unha rapaza de vinte e poucos anos que non sabe por onde lle vai o pensamento. Non entendo que pretende conseguir téndonos aquí pechadas, prisioneiras, só porque viñemos gravar as súas palabras. Quizais debería darnos as grazas e deixarnos ir. Quizais debería considerar que, sen nós, ese galego que vostede conserva non tardaría nada en esquecerse. De feito, a maioría da xente xa o esqueceu. Agora falamos doutro xeito, noutra lingua, porque o mundo é outro. Non narramos, relatamos feitos. Non contamos fábulas. Cando era pequena, ninguén me contaba nada. Falaban comigo, claro, dábanme ordes, aloumiños, informacións, consellos, pero non me contaban e, así, eu tampouco contaba. Non me facía falta. Ou iso cría. Puiden desenvolverme perfectamente, ser independente, ter ideas propias. Ou iso cría. Dubido que me parase a pensar moito no tema. Que podo aportar eu? Quen son eu? Un número máis nas estadísticas, unha muller coma tantas outras. Non sei contar a miña propia historia. Non lle dou importancia, xa que ninguén lle deu importancia. Pero vostede, Marisa Castro Salgueiro, ten a oportunidade de que o seu nome se lembre e, con el, os nosos. Nunca lle escoitara a Carla un discurso tan longo, nin tan fiado. —Moi ben. Comecemos polo principio. – respondeulle Marisa – Cóntame. Cóntame como te chamas, de onde vés. Fálame da túa familia. —Chámome Carla. Carla Rodríguez López. Uns apelidos do máis normal. Unha familia do máis normal. O meu pai era xestor nunha empresa de contabilidade, retirouse o ano pasado. A miña nai, programadora informática. Ela segue traballando. Tivéronme maiores, xusto na idade limite que se establece agora para ter un único fillo ou unha única filla, seguindo o control de natalidade. Ás veces penso que se arrepinten, que nunca deron atopado tempo para min por vontade propia, senón case por obriga, e que se senten culpables por formar parte dese colectivo que enche o mundo de novas criaturas sen pensar na auga que consumen... —... Lembro cando o problema da escaseza de auga chegou a estas terras - interrompeuna Marisa - E que decidín manter o meu pozo en segredo, así ninguén me molestaba, nin me roubaba. Suspirou. Nese xusto momento, decateime do soa que estaba Marisa, por moitas vidas virtuais que tivese, por moita teima que se impuxese para non deixar que a realidade máis prosaica interferise nas súas rutinas diarias de subsistencia. Carla tamén se decatou. —Señora Marisa, é vostede quen debe contar, non eu. —Mañá. Non temos présa. Ela non tiña présa. A nós non nos quedaba outra. [Continúa esta quinta feira]