Irene García, comisaria de 'Unha vida viquinga': "Falamos do mundo viquingo como se fose algo homoxéneo, cando non hai ningunha cultura así"

Como xurdiu a exposición? Contactáronme da Cidade da Cultura porque tiñan interese en facer unha exposición que se saíse do habitual. Para min foi unha alegría porque non todos os días tes a oportunidade de facer algo sobre viquingos na península Ibérica. Ademais, desde sempre, tiven interese en mostrar a cultura viquinga dunha forma máis fiel a como a percibimos a xente que investigamos e que se afasta máis do que adoitamos ver na gran pantalla. Así, tiven a idea de chamala Unha vida viquinga porque me interesaba moito explorar como tería vivido unha viquinga ou un viquingo en todas as etapas da súa vida. A organización non foi nada doada, mais si foi un proceso fermoso. Ao traer pezas doutras institucións de Europa creamos moitas colaboracións. Tamén é máis a variedade que podemos presentar: estilos, tendencias de moda que só ocorrían nun sitio e noutro non... Falamos do mundo viquingo como se fose algo homoxéneo, cando non hai ningunha cultura así. Un dos obxectivos é afastarse da belicosidade, quizais a cara máis vista desta cultura. Cales son os prexuízos máis arraigados? A maioría de nós, cando vemos calquera cousa relacionada cos viquingos, vémolos case barbáricos. Esquecémonos de que eran humanos, como nós, e unha cultura como calquera outra propia da Idade Media, cunha certa sofisticación e matices. Non me quixen centrar no mundo guerreiro, porque iso xa o vemos. Centreime, por exemplo, nos contactos que tiveron coas culturas de todo o hemisferio norte e como se mesturaban con estas. Normalmente imaxinamos o mundo viquingo como algo case puramente guerreiro e híper masculino. Agora, grazas á serie Viquingos, as mulleres comezan a estar máis presentes no imaxinario, mais aínda así os seus roles e comportamentos están moi nesgados. Tamén imaxinamos todo moi gris, como se o medievo fose un lugar escuro. Creo que iso vai sorprender moito a xente, porque a exposición é de todo menos gris. Precisamente estivo participando na serie documental Viquingos: Ao descuberto. Si, foi unha peza que a produtora de Viquingos fixo para acompañar a serie. Participei nun dos capítulos desta serie documental no que viñeron á Galiza. Como enfocou ese papel das mulleres na cultura viquinga? Non quería facer un apartado. Intentei mostralas ao longo de toda a exposición, desde o comezo até o final. É como debería facerse. Vemos nenas e nenos na súa infancia e temos pezas que pertencen a mulleres na súa madurez ou relacionadas coa morte e os seus rituais. Creo que esta exposición mostra que tanto homes como mulleres tiñan roles complexos na sociedade e que ambos participaban do status. Refírense a unha cultura viquinga na Galiza. Cales son as súas principais pegadas? Ás veces pensamos que estiveron pouco tempo e nada máis lonxe da realidade. Viñeron constantemente e, de feito, para que tiveran esa facilidade para entrar e de participar, non só na costa, tiveron que ter dispoñíbel un sistema loxístico que permitise que puideran vir ano tras ano. O impacto na Idade Media debeu ser bastante forte. De feito, xunto con outras causas, impulsaron a construción de sistemas defensivos para protexer Galiza das ameazas que viñan polo mar. E ese impacto tamén pervive en forma de lendas, folclore, crenzas...