Tebboune, após enfrontarse a Francia e España, busca vencer nas eleccións alxerianas

O sábado, 23.486.061 persoas en Alxeria e 865.490 emigradas terán a última palabra sobre quen liderará a República Alxeriana Democrática e Popular os vindeiros cinco anos, 36% delas menores de 40 anos. Tres candidaturas superaron os requisitos do organismo electoral, as de Abdelaali Hassani Cherif, do islamista conservador Movemento da Sociedade para a Paz (MSP), Youcef Aouchiche, da Fronte de Forzas Socialistas (FFS), e o actual mandatario Abdelmadjid Tebboune, que militou até 2019 na progresista Fronte de Liberación Nacional (FLN) e que se presenta como independente co apoio da formación, da conservadora Agrupación Nacional Democrática (RND), da islamista conservadora Movemento pola Construción e da Fronte Futuro, máis ao centro do espectro político, aliadas do mandatario e que lle permiten garantir a maioría absoluta na Asemblea Nacional Popular. Os medios internacionais dan por segura unha nova vitoria de Tebboune para un segundo mandato que sería o derradeiro posíbel logo das mudanzas constitucionais de 2020, e para o que precisaría superar 50% dos sufraxios. En caso contrario decorrerá unha segunda volta 15 días despois da proclamación dos resultados, rolda que até o de agora nunca foi precisa no país. Sexa como for, as cifras de participación amosarán até que punto se normalizou a situación do país após as protestas masivas de 2019, que forzaron Abdelaziz Bouteflika a renunciar á candidatura para optar a un quinto mandato e a dimitir como xefe de Estado, e levaron á candidatura de Tebboune como independente, impoñéndose con case 60% mais cunha participación que ficou á beira de 40% do electorado. Nesta campaña prometeu profundar a estabilidade nunha lexislatura que centrará na economía, que busca diversificar e na que o sector público é especialmente relevante. Un ano despois, apenas 23% votou no referendo no que resultou aprobada a reforma constitucional, a mesma porcentaxe que foi ás urnas nas lexislativas de 2021. O actual mandatario xa dirixira varias vilaias, a principal división territorial de Alxeria, semellante ás provincias, e ministerios antes de alzarse en 2017 como primeiro ministro, cargo no que durou menos de tres meses pola súa tentativa de aplicar reformas e os choques con grandes empresarios. En todo caso, Aouchiche confía nas súas posibilidades, e anunciou que a primeira medida que tomará de ser elixido será liberar “todos os detidos da oposición é políticos” para que a poboación participe “de maneira efectiva no esforzo de construción nacional” e impulse as “reformas políticas, económicas e sociais” precisas. Nese sentido, subliña que “a abstención non é a alternativa”. A formación é especialmente forte en Cabilia, unha rexión histórica no norte de maioría amazigh. Ao tempo, o MSP incide no seu carácter islamista moderado, con múltiples proclamas sobre a transparencia e fuxindo de referencias públicas á relixión. Hassani reiterou que debe existir unha liña divisoria clara co ámbito político. Escena internacional O certo é que neste último mandato o país impulsou a súa influencia internacional, con énfase no norte de África e enfrontándose ao antigo colonizador, Francia, do que se liberaron en 1962, cando París apoiou unha intervención militar para restituír no poder en Níxer Mohamed Bazoum, deposto polo Exército nun golpe de Estado incruento e aliado de Francia e os países occidentais. Nesta nova fase, o país tamén intensificou a súa defensa do Sáhara Occidental ocupado por Marrocos, do que é o principal aliado e acolle cinco campamentos de persoas refuxiadas desta nacionalidade. Cando en 2022 o presidente español Pedro Sánchez (PSOE) aceptou as reclamacións de Marrocos sobre o Sáhara Occidental, renegando da posición fixada pola Organización das Nacións Unidas (ONU) e o dereito internacional, que avalan o dereito de autodeterminación do pobo saharauí, Alxeria retirou o seu embaixador en Madrid, suspendeu o tratado de amizade e as importacións de produtos españois, vetando as súas empresas para participar en licitacións públicas e limitando a relación comercial ás exportacións de gas natural polo gasoduto Medgaz. Asemade, decidiu asinar un acordo para desenvolver o segundo gasoduto a Italia. Máis de medio cento de firmas galegas, afectadas polo parón comercial con Alxeria Cando este verán Francia replicou o Estado español e aos Estados Unidos, que validaran a colonización marroquí en 2020, Alxer reaccionou retirando o representante diplomático en París e indicou que só era o primeiro paso. Xa en 2021, e motivado precisamente por ese último recoñecemento, que implicou que Rabat normalizara as súas relacións con Israel, ao que hai que engadir a espionaxe marroquí co programa israelí Pegasus a altos cargos alxerianos, Alxeria rompeu todas as relacións diplomáticas con Marrocos. A política multilateral a nivel internacional do Goberno alxeriano levouno a, ademais de manter as relacións cos Estados Unidos, melloralas coa China e reactivalas con Irán, logo da problemática desencadeada pola acusación contra Tehran de apoiar o terrorismo xihadista no seu territorio. Nese sentido, conserva Moscova como o seu principal aliado, e Tebboune incidiu en que “Alxeria sempre apoiará Rusia” a pesar de que “actualmente poden existir algunhas presións dalgúns países, pero isto nunca influirá nas nosas relacións”. Ademais, solicitou ingresar ao grupo Brics e hai unha semana foi aprobada a adhesión do país ao Novo Banco de Desenvolvemento, vinculado coa entidade. Unha economía á alza e con pouca presenza do terrorismo xihadista A invasión rusa de Ucraína e as sancións coercitivas aplicadas pola Unión Europea (UE) derivaron para Alxeria nun reforzamento do seu papel como provedor de gas natural, así como elevou o prezo dos hidrocarburos. Neste contexto, o Executivo impulsou aumentos nos salarios e unha nova axuda para as persoas desempregadas, así como préstamos sen intereses para empresas emerxentes, e pasou a ser cualificado polo Banco Mundial como o único país de ingresos medios altos do norte de África canda Libia. Tamén incrementou as reservas de divisas e desde 2021 o crecemento do produto interior bruto supera 3% anual. Con todo, Amnistía Internacional denuncia unha “erosión constante dos dereitos humanos”, e a inflación, de máis de 6%, xera preocupación na poboación. A nivel de seguridade, a ameaza do xihadismo é menor que nos países da contorna, logo de ser un dos primeiros Estados africanos que tivo que afrontar esa problemática a raíz da radicalización de islamistas que marcharon a Afganistán a loitar contra o Goberno socialista apoiado pola Unión Soviética, armados e adestrados polos Estados Unidos, e derivando na chegada ao poder dos talibán. A fin da década de guerra civil (1992-2002) tamén supuxo a derrota do terrorismo xihadista. A principal onda xihadista na rexión, coa que aínda loita sobre todo o Sahel, desencadeouse tras a morte do líder libio Muamar el Gadafi no marco da campaña da Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN) contra el, tras o que os xihadistas que se enfrontaban a Gadafi comezaron a súa expansión cara ao sur.