Vai de cismas

Son días de cismas. Estando medio país devastado polo asunto das monxas de Belorado, vénsenos enriba o do PSOE de Compostela a conta dos pisos turísticos, ou máis ben coa escusa dos pisos turísticos. O problema da escaseza de vivenda en lugares como esta Compostela nosa, convertida nunha especie de Disneylandia do catolicismo, é de tal calibre que desaconsella radicalmente frivolizar sobre o asunto. As cidades son o presente de quen vive nelas, non cabe dúbida, pero ese presente ten que responder a criterios de razoabilidade. A ordenación urbanística na época moderna e nesta parte do orbe xurdiu vencellada á revolución industrial, co obxectivo de garantir un mínimo de condicións hixiénico-sanitarias e de habitabilidade ás masas de xente que viñan do campo á cidade na busca dunha vida mellor. Ordenar urbanisticamente, xa que logo, procurou daquela, e ten que seguir a procurar hoxe, que se garantan unhas condicións de vida dignas para todos. Como resulta que vivimos nun momento no que nas cidades xa temos redes de saneamento, recollida de lixo e este tipo de cousas básicas, estamos a pasar por alto o máis importante, que vén sendo que existan espazos acaídos e razoablemente asumibles para que a cidadanía poida vivir dignamente. A mandanga esa da economía colaborativa, en versión vivendas turísticas, fóisenos das mans. E agora haberá que amañalo. Vivenda Que nun concello que padece singularmente este problema, sexa Santiago, Barcelona ou calquera outro, se dean pasos para afrontar tan complexa situación debe ser valorado positivamente en termos de principio. Unha outra cousa é que eses pasos, ou máis ben a súa translación á práctica, deixen polo camiño damnificados. Aquí hai familias que investiron os seus cartos, ou mesmo se hipotecaron, para acondicionar pisos como vivendas turísticas, e que agora se enfrontan a unha situación moi complicada. Os poderes públicos nin poden nin deben mirar para outro lado. Pero esas persoas tampouco deben esquecer que aquí a administración autonómica repartiu sen xeito inscricións no rexistro correspondente, sen verificar se os inmobles podían converterse en vivendas turísticas ao abeiro das competencias urbanísticas municipais. Por aí deben furar os letrados e letradas que se encarguen de defender os dereitos desta xente. Se á política contempo-ránea lle queda algo de vocación de servizo público, ese algo atópase sobre todo no eido local E voltando ao cisma do socialismo compostelán a conta deste asunto, sorprende a ineptitude política de quen montou o cirio a conta de algo tan sensible. Lembroume esta liorta unha peza literaria arrepiante publicada hai uns días polo presidente da Deputación da Coruña no xornal único, na que poñía a parir o BNG a conta de Endesa e Alcoa empregando a tal fin o argumento científico-económico que adoita esgrimir o capital dos molinillos e das celulosas cheirentas. Esa alma do PSOE que tanto odia o nacionalismo galego sempre está aí, pero ten sorte, porque nun mundo rexido pola lóxica (é dicir, se o BNG actuase como debería actuar), o señor Formoso xa só seguiría sendo alcalde das Pontes a tempo completo, e podería dedicarse en corpo e alma á reindustrialización do seu pobo, a cal tanto reclama e pola cal nunca fixo nada. Política local Resultando que nesta vida é preciso ter certo criterio para todo, até para liala parda, hai que dicir que o cristo que lles montou o seu partido aos concelleiros socialistas composteláns nin se pariu con xeito, nin –aínda menos– se executou con formas admisibles en democracia. Foi política da peor ralea, groseira, de taberna con retrete turco e machotes con palillo na boca, respondida polos agraviados, iso si, da mellor maneira posible, coa sensatez e coa moderación propias de quen non teñen a necesidade de ser concelleiros para seguir sendo persoas. Os máis de oito mil concellos do Estado español e os máis de 300 da Galiza están ateigados de concelleiras e de concelleiros que desde o goberno ou desde a oposición, e unhas veces con máis acerto que outras, dedican esforzos a que as súas cidades e vilas prosperen, case sempre sen gañar un can ou mesmo perdendo cartos. Se á política contemporánea lle queda algo de vocación de servizo público, ese algo atópase sobre todo no eido local. E iso hai que coidalo. Os concelleiros socialistas de Compostela acaban de deixalo claro sen dicilo expresamente. As loitas de poder nos partidos políticos nin son cuestións de interese público, nin poden influír no que si é de interese público, como o asunto das vivendas turísticas. Como espectador, en calquera caso, a min pódenme entreter as navalladas políticas, pero se están ben dadas. Que todo nesta vida ten a súa arte e o seu saber facer.