Eurovisión

Os ecos de Eurovisión continúan semanas despois. É espectáculo, música, cor, popularidade e postas en escena. Pero tamén é un escenario de audiencia millonaria que serve -e serviu- para que moitas cantantes e países puideran elevar a súa voz en momentos históricos críticos. "E depois do adeus", cantado por Paulo de Carvalho na edición de 1974 poucos días antes da Revolução dos Cravos é un claro exemplo: o que parecía unha canción de amor converteuse no sinal de saída para a revolta que despois completaría o gran Zeca Afonso. 

Havia uma grande orquestra no palco, e quando saía à cena o cantor, cantora ou grupo de cada país era também apresentado o diretor correspondente que, batuta na mão, dava início aos acordes que a orquestra interpretava sem o mais mínimo aparato virtual. Era a época de France Gall, Raphael, Sandie Shaw, Lulu, Vicky Leandros ou ABBA.

Achegábase a noite e saían os gatos dos seus agochos. A cidade pequena espertaba despois dunha lixeira chuvia. 

Recentemente, un comentarista favorábel ao Goberno de Víktor Orbán afirmou que sería mellor que Hungría non participase no festival pola «saúde mental» do país.