mapa

Estamos diante dunha cartografía que é fiel reflexo do proxecto político do rei Fernando e da raíña Sancha, onde Galiza ocupa un papel reitor e hexemónico no ámbito do espazo cristián peninsular. Elaborado por volta de 1047 e coñecido como o mapa da raíña Sancha e do rei Fernando, fai parte da escola dos beatos e foi elaborado con toda probabilidade nalgún mosteiro da área galega.

É outra expresión da dimensión internacional do Reino de Galiza, mesmo nun tempo político onde xa se iniciara o proceso de incorporación subordinada do país a Castela. Elaborado na segunda metade do século XIII na cidade británica de Hereford por Richard Haldingham e Richard Bello, signifícase pola súa gran precisión en relación con outras cartografías contemporáneas. Eis un extracto da peza publicada ao respeito no número 351 do semanario en papel Sermos Galiza.

É un mapa da primeira metade do século XV elaborado sobre unha placa de metal que destaca pola grandiosidade do traballo do gravador. Infuído pola cartografía da época, debedora da tradición de Ptolomeo recuperada pola Escola de Viena e dos portulanos cataláns, presenta Galiza como un espazo político diferenciado no ámbito peninsular. Eis un extracto da información publicada ao respecto no número 347 do semanario en papel Sermos Galiza.

Signifícase por ser o único beato elaborado fóra do espazo peninsular. Realizado no escritorio do importante centro cultural operativo no mosteiro gascón de Saint Sever ao longo do século XII, afirma o Reino de Galiza como unha realidade diferenciada na área peninsular, ao tempo que obvia calquera referencia a León e Castela. Serviu a Picasso de inspiración para o Gernika. Eis un extracto da información, publicada no número 344 do semanario en papel Sermos Galiza.

O mapamundi de Pirrus de Noha é unha das cartografías de referencia da Baixa Idade Media. O traballo, elaborado na península itálica á volta de 1414, sinala Galiza como unha realidade diferenciada no ámbito peninsular, deixando clara a conciencia da existencia dun reino galego con personalidade política propia no espazo europeo. Eis un extracto da peza publicada no semanario en papel número 339.

O mapamundi do Salterio da Abadía de Westminster é unha pequena cartografía elaborada arredor de 1265 que actualmente se conserva na Biblioteca Británica. Sinala o que era unha evidencia naquela altura: a consideración internacional da Galiza como un espazo político diferenciado no ámbito peninsular e a propia realidade dos reinos cristiáns na área ibérica. Eis un extracto do publicado no número 335 de Sermos Galiza.

De autor descoñecido e datado no século XIII, no mapa de Ebsfort apenas dedica un lugar subsidiario á Península Ibérica. Esa desatención contrasta co espazo dedicado a Galiza, designada na cartografía como Gallicia regio, isto é reino de Galiza, así como as dúas cidades máis importantes, Santiago de Compostela, asociada á súa grandiosa catedral, e Brigantia, ligado ao seu faro, enclave chave das relacións marítimas galego británicas. Eis un extracto da información publicada ao respeito no número 327 de Sermos Galiza.

O Rudimentum Novitorum, do tipógrafo alemán Lucas Brandis, recolle o primeiro mapamundi impreso, de 1472, que presenta Galiza e España como dúas realidades diferentes. Trátase dunha monumental historia da humanidade de 475 páxinas. Eis un extracto da peza publicada ao respecto no número 323 de Sermos Galiza.

Rematado en 975 e depositado na Catedral de Girona en 1078, o mapa elaborado polos monxes de Tábara certifica o carácter hexemónico da área galega no contexto político cristián. As supostas cabezas dos reinos cristiáns, segundo a historiografía españolista, non existen nesta cartografía policromada, que é asinada por unha muller como debuxante principal.

Coñecido como o Anónimo de Rávena ou o Ravennate, foi elaborado por un monxe da cidade italiana de Rávena aproximadamente á volta do 670. Este mapa documenta de xeito claro a realidade política galega do século VII. Eis un extracto da información que publicamos sobre a cartografía no Sermos Galiza número 308.

Recuperamos desta volta unha cartografía promovida á altura de 1047 pola raíña Sancha I para a educación dos seus fillos. Recóllese o Iberus (actual río Ebro) como fronteira divisoria entre Gallecia, denominación do reino cristián peninsular, e Spania, área ibérica gobernada polos árabes.