Luis Maceira: "As persoas non son as limitacións que poidan ter agora, son todo o seu percorrido vital"

Luis Maceira (Silleda, 1995) é o gañador do III Certame de Literatura LGTBI+ do Atlantic Pride grazas ao seu relato Instrucións previas, a súa primeira experiencia no mundo na escrita e inspirada polo seu traballo como fisioterapeuta. Cal foi a idea que deu inicio a Instrucións previas? Eu son fisioterapeuta no hospital Modelo (A Coruña) e tiven un paciente que, aínda que non me contou a súa historia, estaba nunha situación na que foi perdendo capacidades físicas e se veu só. Así, puiden intuír algunhas cousas e tamén me deu pé a inventar toda a súa historia para contala aquí neste relato. Eu nunca escribira nada máis que un par de páxinas de diario cando me vexo moi angustiado mentalmente porque é algo que me axuda moito para non estar rumiando todo o tempo a mesma información. Nunca escribira ficción, nin nada máis aló diso. De non escribir nada a gañar este certame. Cales son as sensacións? Moi boas. Para nada contaba con gañalo. Houbo algunhas persoas achegadas ás que lles ensinei o relato despois de escribilo e, baixo o seu punto de vista, estaba moi ben e gustoulles, pero claro, nunca sabes como o vai recibir o xurado. Logo xa puiden falar con algunha das persoas que formou parte del e a verdade foi unha experiencia moi inspiradora. Entre outras cousas aborda a cuestión da soidade e desa necesidade de apoio, algo co que estará moi en contacto no seu traballo, non? Moitas veces, sobre todo en temas sentimentais, pensamos moito nas crianzas, na emoción que nos dá cando nacen bebés, nas relacións afectivas entre persoas adultas... Mais cando chegas á vellez parece que nos esquecemos. E se xa falamos de temas LGBTIQA+, que xa é unha minoría, máis aínda. É algo que me dá moita pena. Por exemplo, cando tes un avó moi activo podes facer cousas con el, mais a medida que se van vendo limitados pola súa condición física ou mental, até parece que non hai ese afecto ou contacto. É simplemente o feito de pensar que seguen a ter sentimentos de amor e esa necesidade de contacto, por suposto coa súa familia, mais tamén noutros sentidos. Parece que a sexualidade vai deixando de existir coa idade. Este ano participei na manifestación do Orgullo a través de ALAS A Coruña, como voluntario, e encantoume ver a persoas maiores, soas ou en parella, que viñan para preguntar algunha cousa ou xa directamente a coller unha pancarta. Quero dicir que están aí, por moito que teñan 80 anos, a súa orientación ou identidade non desaparece. E quen sabe o que loitaron na súa xuventude ou o que seguen a facer a día de hoxe. A medida que imos medrando e sendo maiores, parece que tamén imos perdendo o que eramos. No hospital, co obxectivo de adherir as persoas ao tratamento, recorro moito a preguntarlles a que se dedicaban. Atopas con xente que agora mesmo está limitada, mais que estivo vivindo en Suíza 20 anos, que fala francés perfectamente ou que é economista. Podemos tirar diso para demostrar que as persoas non son só as limitacións que teñen agora, senón todo o percorrido vital que teñen. Ten pensado seguir por este camiño da escrita? Ideas teño moitas, mais non sei se polas en práctica. O certo é que escribir este relato levoume bastante tempo porque inicialmente tiña as ideas claras sobre que temática quería escribir, mais tiven que facer varios esquemas para poder estabelecer un fío condutor. Por unha parte, recibir un premio anima moito para seguir por aquí, mais por outra tamén é certo que non conto con volver conseguir nada coa escrita máis que diversión.