A marca da materia prima (III)

Xusto cando saio do metro baixo un reloxo xigante que marca as 22:17 e me poño a buscar a rúa, comeza a chover. Non traio paraugas e cálome ata os ósos. Era o que me faltaba para rematar esta merda de día. Ou esta merda de semana. Ou de mes. Ou de vida. Que melodramática. Dez minutos máis tarde dou por fin coa rúa e métome correndo no portal, que está aberto. É un edificio antigo, no centro da cidade. Supoño que custa un ollo da cara, pero polo que vexo no ascensor non é suficiente: AVARIADO, leo no cartel, polo que subo polas escaleiras ata o sexto. Sei que a localización é case do máis importante nun piso e que as reformas dos estudos modernérrimos de arquitectura fan milagres, pero o certo é que parece que este inmoble non o tocou ninguén desde 1900. Timbro ao chegar á porta que ten unha enorme B dourada enriba, sen alento. Ir ao ximnasio, outra cousa que teño que facer e non fago. Supoño que agora, cando me abran, descubrirei que dentro hai unha mansión con mobles de deseño. Non agardo menos. Se non, non sei eu se me compensaría vivir nun lugar así por aforrarme os corenta minutos de ida ao traballo, a verdade. Mentres espero a que me abran, decátome de que estou empapando o chan. Por fin oio pisadas do outro lado da porta. Un cheiro agre, moi desagradable, inunda o meu nariz a medida que os pasos se achegan. Estou tan a desgusto coa choiva, o paseo polas escaleiras e a miña estúpida idea de ir ata alí, que non logro identificalo. —Helena, abre, que estou coma un pito. O teu descanso parece unha piscina. Ninguén responde do outro lado. Un momento... acaban de usar a mira? Volvo timbrar, e logo duns segundos de espera toco cos cotenos (aporreo, máis ben), frustrada, pero tras varios minutos de intento infrutuoso doume por vencida. Decido irme, non sen antes dar unha patada á porta con toda a rabia contida que fun acumulando desde que a miña vida decidiu irse á merda. Cagoen...! O único que consigo é unha dor na deda que me fai coxear polas escaleiras abaixo e que provoca que miña nai me volva ameazar mentalmente. Enfádome con Helena porque por moi na merda que me deixasen as palabras de Águeda, xa non te quero, non podo facelo con ela. Eu si a sigo querendo. Decido regresar á casa a pé, a pesar da choiva e da dor. A da deda e a outra. Así será máis fácil disfrazar as bágoas. Un pouco antes de chegar, unha figura ao lonxe chama a miña atención. Está detida diante dun semáforo en verde, mentres a xente avanza por ambos os lados coma a auga do río Sábado pola mañá. Pasei unha noite horrible. Quedei durmida ás tantas e, aínda que xa é case hora de xantar, atópome moi cansa. Vou ata a cociña e abro a neveira. O meu estómago roxe en protesta polo longo xaxún, pero en realidade non quero comer nada. Decido saír da casa a pasear, para despexar a mente e abrir o apetito. Máis ben o primeiro. Diríxome cara ao parque que está a un par de rúas. O tempo refrescou e aperto o chaquetón contra o corpo. A camiñada séntame ben. Polo menos teño a mente absorta en pensamentos como a meteoroloxía, un tema de vital importancia. Un pouco antes de chegar, unha figura ao lonxe chama a miña atención. Está detida diante dun semáforo en verde, mentres a xente avanza por ambos os lados coma a auga dun río. Non sei moi ben o que me atrae dela ata que me decato de quen é: Helena. Como debo actuar despois do de onte? Facerme a ofendida soamente me illaría socialmente no traballo, e aínda que non me desgusta a idea, non sei se é o máis recomendable para a miña precaria saúde mental. Levanto a man de mala gana cara a ela. Espero unha resposta, pero sorpréndome ao ver que Helena dá a volta tras mirarme fixamente. Lisca sen facer nin un mísero aceno. Iso xa é pasarse. As miñas pernas comezan unha carreira rápida detrás dela, que se perde tras o ángulo do edificio máis próximo. Pódese saber que lle fixen? Se ten algún problema comigo, que mo diga á cara. Ao dobrar a esquina non a atopo por ningures. Non sei moi ben que dirección tomou, así que miro cara a todos os lados coma unha tola. Por fin a vexo, de costas, a uns cen metros de min. Identifícoa pola mochila, dun dos fillos, supoño, porque ela sempre leva bolsos de marca. Volvo a iniciar a miña imperiosa carreira entre a xente, que apura as compras do sábado pola mañá. Remato boqueando coma unha parva no medio da beirarrúa, interrompendo o paso da fervenza de persoas que segue o seu camiño molesta polo obstáculo que supoño alí plantada no medio. De Helena, nin rastro. [Continúa esta sexta feira] 1º premio da XV edición do certame de relatos curtos Os Viadutos do concello de Redondela (2014). Adaptación da autora.