Anxo Varela, artista: "Nunca buscamos colaboracións con outros proxectos, comezamos a traballar e o resto foi chegando"

—Como foi evolucionando o estilo de Pruden Tattoo desde o comezo do proxecto en 2017? A miña intención, nun inicio, era facer tatuaxe tradicional a cor. O problema é que eu aprendín pola miña conta e era un pouco complicado porque non hai moita información en Internet. Non sabía moi ben como utilizar as cores nin o sombreado, polo que fun ao sinxelo: liñas e negro sólido, sen sombras nin texturas. A medida que fun debuxando tamén fun deixando de lado as referencias tradicionais da tatuaxe e a coller máis cousas do mundo da arte e de debuxos e pinturas que a min me gustan. Eu estudei Historia da Arte en Santiago e iso tamén axuda a ter o ollo adestrado, a centrarme en debuxos de artistas coñecidos, ben ligados ás vangardas como Piccaso ou Matisse, ou ben da Galiza do século XX, como Seoane, Maside, Xosé Vizoso ou Castelao. Mesturo un pouco de todo. —Agora, moita da súa clientela vén do estranxeiro. Que é o que máis chama a atención da súa arte? O 90% dos debuxos que fago son de xente. Pode ser un debuxo das súas amizades, dun concerto de punk rock, dunha barbacoa, unha escena de fútbol ou de xente pelexando. Non é que me guste facer cousas violentas per se, mais é certo que é moi guai porque podes facer composicións un pouco máis caóticas e divertidas. A min sempre me gusta darlles un toque de humor. Agora mesmo a xente adoita dirixir os debuxos que eu fago cara cousas da súa vida, como os exemplos que comentaba. Se comparamos os que fago actualmente cos que facía cando comecei, é bastante obvio que agora parece máis moderno. Levan gorras, camisetas, etc. Os debuxos que facía hai catro anos eran como os vellos de Castelao. Por iso, algunhas persoas que non tiñan estas referencias o interpretaban como xente da mafia. Eu tampouco o negaba claro, cada persoa ten a súa visión. Por outro lado tamén debuxei moitas campesiñas e mariñeiras de Seoane, que me gustan moito, e iso ao final é algo universal, aínda que esteas nunha cidade súper cosmopolita de Alemaña. —Ademais das tatuaxes tamén colabora con outros proxectos, tanto dentro da Galiza como fóra. Non acepto moitos destes proxectos porque implican moito tempo. Aínda así, gústame facelos porque é unha parte que fago con Lúa e que nos fai saír da nosa zona de confort. Por exemplo, as tatuaxes que fago sempre están en negro, mais cando facemos deseños para marcas sempre hai cores, texturas... Os dous temos formación de historia da arte, non de deseño gráfico, polo que sempre temos que enfrontar algún desafío. Fóra do país, o ano pasado fixemos unha colaboración con Le Monde para o Festival Internacional de Xornalismo. E estamos moi orgullosos, aínda que xa ten un par de anos, dunha colección que sacaramos para a Bauhaus que acabou a venta na propia tenda da escola en Dessau (Alemaña). Tamén fixemos un deseño para un restaurante de Malmö (Suecia). No Estado fixemos algúns debuxos para Netflix e tamén para unha marca asturiana, Puru Remangu. A nivel do país, diría que o máis coñecido son as colaboracións que fixemos con Acontravento. E tamén fixemos unha capa de Pardo de Cela para o Sermos Galiza. Realmente, nunca foi a nosa vontade, senón que nos dedicamos a traballar do noso, da maneira que queríamos, e todo o resto foi chegando.