Tras outros corenta minutos de viaxe ata a casa, por fin podo tirarme no sofá e facer o que mellor se me dá: nada. A crúa realidade golpéame como se alguén me dese unha labazada. Recén chegada a unha cidade que non coñezo, sen amizades, sen ánimo para facer nada diferente que non sexa traballar, comer e durmir. E comer moitas veces tampouco. Niso se converteu a miña vida.
A ruptura con Águeda afectoume máis do que pensaba. Esa é outra das causas que me empurrou a coller este traballo, afastado de todo o que coñezo. Ben, para que enganarme: foi a principal.
Case sen decatarme, déixome levar pola morriña e lembro os bos momentos ao seu carón, que foron case todos. Para ela, ao parecer, non o eran tanto. A miña primeira moza, supoño que iso marca. Antes houbo outras, pero ela foi a primeira que lle presentei a meus pais. A primeira á que lle dixen que a quería. A primeira coa que quixen pasar a vida enteira. A primeira. A única.
Cando caio na conta xa pasou máis dunha hora e aínda non chamei a Helena para escusarme. Se tiña dúbidas sobre se ir ou non, definitivamente acaban de esfumarse. Mírome ao espello e confirmo que non podo ir con esas pintas, cos ollos vermellos de chorar e o cabelo coma se me pasara un furacán por enriba. Se me vise o tal Carlos, asustábao de vez. Ao mellor debería mandarlle unha foto, penso.
Busco o móbil e chamo a Helena. Soan cinco toques e non obteño resposta. Cando xa estou a punto de darme por vencida, noto o son característico de que alguén descolgou. Antes de que poida saudarme, comezo a falar atropeladamente para evitar que ela o faga.
—Helena, ola, mira, é que me debeu sentar algo mal no xantar, ou non sei, porque levo desde que cheguei á casa devolvendo. A verdade é que me apetecía moito ir convosco, xa sabes, integrarme no grupo e iso, pero creo que hoxe non vai poder ser. Deixámolo para outro día, vale?
Pero que carallo me pasa? Ni para outro día nin para nunca. O único que quero é tombarme na cama a durmir e non espertar nunca.
Ninguén responde. Que raro. Helena non é para nada desas persoas que quedan sen palabras.
—Helena, estás aí? Oíchesme?
Enfadaríase comigo? É certo que é algo pesada, pero non quero levarme mal con ela, foi moi amable. E tampouco quero quedar mal coa xente do traballo nada máis comezar. Xa haberá tempo para iso.
—Helena? —pregunto de novo.
Separo o móbil e miro a pantalla. Máxima cobertura. Que raro.
Xusto cando volvo a poñelo na orella, escóitoo. Hai alguén respirando do outro lado da liña.
—Helena? En serio, síntoo moitísimo. Estou enferma. Prométoche que outro día vou, si?
Sorpréndeme algo esa resposta tan seca vindo dela, pero o único que fago é bufar. Agora teño que ir ata alí, a ver se de verdade está anoxada ou son paranoias miñas
Soo como aquela rapariga pequena que lle dicía a súa nai “Non te enfades, porfa” cando rompía algo, que tendo en conta a miña torpeza innata era bastante frecuente.
—Ola?
Sigo escoitando a respiración, pero ninguén responde.
—Ben, pois... xa nos vemos o luns, si? Ata logo.
Colgo cunha sensación incómoda no estómago. Que máis che dá que se enfade?, digo para min. Somos adultos, por favor. Es adulta. Ou deberías, así que compórtate como tal.
Tras cear e lavar a louza, non podo resistilo máis. Aborrezo que a xente se anoxe comigo. Teño ansiedade ata que se lles pasa. Se é necesario, pido perdón aínda que non saiba nin por que.
Supoño que estarán por aí tomando unhas cervexas. No canto de chamala, tomo unha decisión intermedia: enviareille un whatsapp e, se responde, irei tomar algo con eles. Se non o fai, a miña conciencia quedará tranquila ao saber que o intentei e que foi ela a que non respondeu.
Escribo con rapidez: Atópome moito mellor. Por onde andades? Igual me animo a ir. Pulso a tecla de enviar e en poucos segundos as dúas marcas verdes de mensaxe recibida aparecen na pantalla.
Mentres agardo a súa mensaxe de volta, arróupome coa manta do sofá e dispóñome a buscar a película romántica máis lacrimóxena do catálogo de Netflix. O móbil soa antes de que poida coller o mando.
Na miña casa. Ven. Rúa Rosalía de Castro, nº3 6ºB.
Sorpréndeme algo esa resposta tan seca vindo dela, pero o único que fago é bufar. Agora teño que ir ata alí, a ver se de verdade está anoxada ou son paranoias miñas. Quen me mandaría a min...
