O relato de verán: Un pequeno sacrificio (e V)

Aquela noite revolvín a carteira, o bolso, Roma con Santiago e a casa enteira, na procura do número de teléfono da maldita menciñeira. Cando xa desesperara, lembrei que no agochara no garda luvas do coche. —Que tal vai todo? –preguntoume con toda a tranquilidade do mundo, cando conseguín comunicar con ela. Por un momento dubidei que dicirlle. O embruxo estaba funcionando a mar de ben, pero os seus efectos... —Debo informala do resultado da dieta máxica que lle impuxo ao meu home e urxirlle que lle poña fin. Manolo está a perder moitísimo peso. Demasiado. —Vaia, lamento escoitala. —Estou moi preocupada pola súa saúde. Xa pode deixar sen efecto o que queira que fixera para axudarlle a adelgazar. Dígame o que lle debo e... —Non podo facelo. Quedei chantada no sitio. —Que quere dicir? A menciñeira foi rotunda. —Imposible. Alentei, nun intento de controlar a coraxe e razoar aquel imposible. —Esa resposta non me serve. Faga un pequeno sacrificio por min. Necesito que reverta o esconxuro e... A voz da muller impúxose dende o outro lado da liña. —Os esconxuros de transferencia material deben cumprir coas leis físicas que rexen todos os universos e, polo tanto, non se poden reverter. Pensei que xa lle quedara ben clariño dende un primeiro momento. Unha vez que a materia muda de hóspede, a enerxía resultante non é recuperable. —Pero entón... —Unha vez se pon en marcha o esconxuro, the show must go on. Nalgún lugar da miña mente estalou a voz de Freddie Mercury e a imaxe de Manolo, delgadiño coma nunca imaxinara, bateume con forza. Onde antes había un home feliz, amoreábanse pelellos e tristuras. —O espectáculo debe continuar? –apenas conseguín falar-. Isto vai durar sempre? Ao outro lado da liña, a menciñeira gardou silencio. —Ata que alguén morra. Unha man de xeo apreixoume na boca do estómago —Manolo vai morrer por culpa do seu esconxuro? –estalei-. Vostede non me dixo que... —A transferencia de peso continuará ata que un dos dous faleza, si! –A menciñeira non puido ser máis cruel-. Advertinlle que as dietas máxicas poden ter efectos secundarios graves, pero vostede non quixo escoitar. Non están libres de complicacións, coma calquera outro tipo de tratamento médico. Por iso asinan vostedes o consentimento informado, por se o paciente morre. Aos poucos días comezou a coller cor, e peso, e a sorrir. Cando volveu facer tortilla de pataca e filloas con chocolate souben que a nosa existencia volvera á normalidade Nese intre desexei estrangulala. —Vostede debeu negarse. Se un tratamento, conxuro ou como queira chamarlle, provoca a morte de... —A xente morre todos os días –cortou, molesta-. Polo que entendo, vostede puido acadar os seus obxectivos laborais, como desexaba. Pechei os ollos con forza. Aquela mesma semana eu fora nomeada directora do xornal. Conseguira triunfar no meu traballo, si, pero a costa da felicidade. E mentres, Carmela e o seu marido viaxaban polo mundo. Se tivesen un accidente, talvez... Volvín abrir os ollos e apreixei os dentes. A menciñeira, que non quixera cobrar nada polos seus servizos, debía ter un prezo. —Haberá algún xeito de reverter o proceso e salvar a vida do meu home. Canto quere? Ao outro lado da liña volveu facerse o silencio. —Non é cuestión de cartos. A maxia tamén ten as súas leis de obrigado cumprimento. —Pero é cuestión de vida ou morte. Se Manolo non se recupera, o peso da culpa non me vai deixar vivir –salouquei. O meu pranto pareceu abrandar o corazón da menciñeira. —No tempo que a miña estirpe leva estudando as artes máxicas nunca se dera nada semellante. Talvez poida conseguir que o seu home volva gañar peso, transferíndollo doutra persoa –comentou, coma se pensase en voz alta-. O proceso non é reversible, pero cun novo doante, talvez... —Fágao! –preguei. —O caso é que nunca se nos deu tal cousa. E, debo advertirllo vivamente, a persoa que perda peso acabará por morrer. —A xente morre todos os días –devolvinlle as súas propias verbas, esperanzada. —Non sei se conseguirei que o esconxuro funcione deste xeito. Tentareino pero, xa llo advirto, desta vez será a derradeira. —Necesito que me axude –supliquei-. A miña vida está nas súas mans! Colguei o teléfono e respirei aliviada. Se non fixese aquela chamada, o meu Manolo non tardaría en perder a vida. Porén, aos poucos días comezou a coller cor, e peso, e a sorrir. Cando volveu facer tortilla de pataca e filloas con chocolate souben que a nosa existencia volvera á normalidade. Ata que aquela tarde, cando me vestía para presidir a cea de gala do meu xornal, descubrín que o vestido á medida que horas antes recollera na modista xa me viña grande de máis.