O relato de verán: Un pequeno sacrificio (IV)

Abandonei a consulta nunha nube, cunha sensación de felicidade que non son quen de explicar. Non creo na maxia, pero algo na ollada da menciñeira convenceume de que tería resultado. Nese caso, como pagarlle? Se conseguía o meu obxectivo, non habería cartos no mundo. Débolle a vida!, cheguei pensar, parva de min. Así transcorreu unha semana e pasou outra, pero nada aconteceu. O meu Manolo seguía a rutina de sempre, co seu traballo sedentario (funcionario da Xunta), o seu club de cociña (que se xunta o primeiro mércores de mes), preparando as tortillas de pataca que aprendera facer en Betanzos e as súas filloas con chocolate, que agochan máis calorías das que estou disposta a contar. Pasou o tempo sen que nada acontecese e eu din por esquecido o asunto. Ata aquela mañá. Durante o almorzo, cousa estraña nel, Manolo apenas probou bocado. Deume a nova mentres fedellaba no móbil, sen apartar a ollada da pantalla. —Ti sabes como funciona esta aplicación do Sergas? Non quero alarmarte, pero coido que estou a perder peso. Vou pedir cita co médico de cabeceira. A miña primeira reacción foi pousar a cunca do café na mesa e darlle un bico. —Cantos quilos perdiches? –saltei, sen conter a ledicia. Pasmado pola miña reacción, o meu home amagou un sorriso. —Máis dos que imaxinas. De seguir así, non vai quedar moito de min. Pedirei unha analítica. Eu, que non podía falarlle do meu encontro coa menciñeira, saqueille ferro ao asunto. —Eu véxote estupendo. Por que non comes unhas tostas con manteiga? Seguindo o meu consello, Manolo untou a rebanda de pan. —Non entendo que puido pasar. Non fixen nada para perder peso. Ben sabía eu que así era. So mencionar a verba “dieta”, facía que o meu Manolo lle entrase ansiedade e lle dese por comer. Pero hoxe non era o caso. —Seguro que todo vai ben! –animeino-. Ti desfruta do almorzo. Pouco me durou a felicidade. No xornal, Carmela estaba dun humor de cans. Nese intre non lle atopei conexión, pero agora que o penso... Durante aquelas semanas, mentres a miña satisfacción pola perda de peso de Manolo ía in crescendo, o carácter da miña xefa tendía ao vinagre. Ás poucas semanas todo eran enfrontamentos na redacción. Os seus cambios de humor traducíronse na baixa médica de varios compañeiros, en xornadas interminables para os que decidimos seguirlle o ritmo... Eu era feliz traballando máis ca nunca, porque sabía que, despois deste pequeno sacrificio, a empresa tomaría cartas no asunto e... Porén, toda esa ledicia diluíase en tristura en canto entraba pola porta de casa. O meu fogar deixara de ser o oasis que tiña por costume. Manolo xa non agardaba por min cunha cea acabada de facer. No decurso das semanas, o seu adelgazamento fixera do meu gordiño feliz un raposiño nervioso e asustado. Mudara a báscula do baño por un trebello dixital que lle daba conta diaria da perda de graxa e masa muscular. —Coma o que coma, non deixo de adelgazar. Non é normal. A delgadeza de Manolo comezaba a converterse nun pesadelo. Visitamos médicos da pública e da privada, fixéronlle toda clase de probas... Eu tentaba animalo. —Así estás estupendo. Se queres, esta fin de semana imos mercar roupa ao oulet. —E se estou doente? Isto é algo que debemos consultar con especialistas! A delgadeza de Manolo comezaba a converterse nun pesadelo. Visitamos médicos da pública e da privada, fixéronlle toda clase de probas... —Non se preocupe polos quilos. Vostede goza dun excelente estado de saúde. E así, dun día para o outro Manolo deixou de cociñar. —Voume apuntar o ximnasio. Non reparei no delgado que estaba ata que lle din aquela aperta. A roupa de sempre quedáballe enorme, pero como daquela xa non nos víamos en todo o día... A seguinte fin de semana fomos mercar unhas raquetas. —Animáronme a xogar o padel. Seica é un deporte moi completo. Un lobo asomou na ollada daquel descoñecido. Sentín medo. E así, dun día para o outro, o meu home entrou a formar parte da selecta cuadrilla na que antes xogaba o marido de Carmela. Na porta do frigorífico pendurou un almanaque cos seus novos horarios de adestramento. O eco do sucedido non tardou en afectar o meu traballo. Aquela mañá, Carmela detívome cando entraba nas dependencias do xornal. —Que ben que chegas agora. O director agarda por ti no despacho. Non quería marchar sen despedirme. Quedei de xeo. —Despedirte? –traguei saliva-. E logo, que aconteceu? Sorprendeume o seu sorriso. —Esta vida non é para min. O meu marido e máis eu imos viaxar polo mundo. Temos unha proposta para facer un blog gastronómico, así que... Na pantalla do seu móbil puiden ver a foto dun home gordiño que sorría feliz. [Continúa mañá]