Carlos Carracedo, escritor: "Estamos evolucionado cara a unha aldea global na que perdemos moita da nosa riqueza"

—Cales son as súas expectativas con respecto á súa estancia en La Baldi? Eu sabía que era unha oportunidade incríbel, mais non esperaba que fose un refuxio tan grande para poder escribir. É un soño, un tesouro. Sinto que ademais esta experiencia é moi 'profesionalizante' nun terreo que ás veces é moi precario; un segundo traballo no que estás moitas horas e que aínda así non dá para vivir. O ano pasado quixen empezar este proxecto de novela e vía que precisaba tempo para poder centrarme nel. Até o momento, tiña a historia artellada e un par de capítulos escritos, mais non conseguía avanzar. É a primeira vez que estou participando nunha residencia literaria. De feito, até hai tres ou catro anos non me presentaba a nada porque tiña moito medo ao fracaso. Agora preséntome sabendo que o máis probábel é non gañar nada, mais conseguín superar ese medo que non me deixaba facer. —Por que lle interesaba afondar na infancia, na memoria e na identidade? Ademais de escribir, son mestre e vexo un cambio de perspectivas moi grande desde as xeracións dos nosos avós até as novas xeracións polos referentes. Antes, estes referentes eran os máis inmediatos e directos: os pais ou tíos, veciñanza... Agora poden vir de calquera parte do mundo. Isto, en relación coa identidade, interésame moito, porque ademais creo que dalgunha forma modifica a percepción que temos da nosa propia infancia. É moi distinta se se estabelece nun núcleo estático ou se o fai nun no que entran diferentes perspectivas. Ao meu modo de ver, imos cara a unha aldea global na que perdemos moita riqueza. —Como se mantén a identidade nunha sociedade globalizada, non? É un tema moi complexo. Cada vez extínguense máis animais, pérdense as linguas, tendemos cara á uniformidade. Eu non creo que así consigamos superarnos a nós mesmos, todo o contrario: na diversidade é onde aparece unha capacidade maior de atopar respostas para diferentes cuestións humanas. Cando repasamos a historia, vemos que nos lugares nos que a roda tardou máis en chegar tiñan outros mecanismos. Iso enriquece as nosas perspectivas. Evidentemente, ter referentes externos pode axudarnos moito, mais cando escollemos estes e prescindimos dos nosos estase a orixinar un autoodio. Deixamos de valorar a nosa contorna e admiramos cousas que nos son alleas. Durante moito tempo dicíase que os galegos que intentaban preservar a lingua e as tradicións eran uns paletos e eu creo que é ao contrario. —O xurado salientou a vinculación da súa obra coa cidade de Santiago. Sen desvelar moito da trama, por que quería facelo así? Eu crieime entre Santiago, Arzúa, Vila de Cruces, Portodemouros... Interesábame a influencia e o rol da Igrexa antiga até a construción das periferias e como se desenvolvía a vida alí. Así como moitas veces tendemos a admirar o externo á custa da nosa realidade máis inmediata, moitas veces a expansión das cidades foi unha especie de especulación inmobiliaria. Coa creación de novas periferias perdíase a estética propia. En Santiago temos unha zona vella fermosísima, patrimonio da humanidade, e cando saes a outros barrios esa estética non se mantén. Iso tamén inflúe na memoria, nas pegadas do noso pasado.