cultura

A viguesa Fundación Laxeiro presenta a obra da malagueña Elisa Terroba (1986), que regresa á Galiza onde realizou un mestrado de arte contemporánea en 2014. 

Recuperada unha (relativa) normalidade expositiva achegámonos a unha mostra ben singular, a dedicada a Manfred Gnädinger (Radolfzell, 1936 - Camariñas, 2002), Man de Camelle, no Centro Galego de Arte Contemporánea (CGAC).

O pasado 30 de xaneiro, coincidindo co aniversario do nacemento de Castelao, celebrouse o Día da Ilustración, dedicado este ano a lembrar a traxectoria do pintor, ilustrador e escritor Cándido Fernández Mazas (1902-1942). 

O CGAC presenta unha mostra individual de Francesc Torres (Barcelona, 1948), un creador amplamente recoñecido como un dos referentes históricos da instalación multimedia, membro da primeira xeración de instaladores xurdida no contexto artístico norteamericano na primeira metade dos anos setenta.
 

A obra de Christian Villamide (Lugo, 1966) chama a atención pola linguaxe plástica e visual multidisciplinar, mais sempre estas formas están rexidas na súa concreción por unha vontade e unha análise conceptual. 

Na mostra Galicia, un relato no mundo, que se pode visitar na Cidade da Cultura, sobrancea a presenza dun manuscrito excepcional que é, para alén do seu valor artístico, o máis relevante testemuño da vitalidade das comunidades xudías na Galiza medieval, poboacións espalladas por todo o territorio galego, vivindo illadas ou formando núcleos organizados. 

Ofeminismo e os feminismos ocupan páxinas nos diarios, minutos nas televisións, horas nos debates. Era cuestión de tempo que alguén trasladase ao teatro as múltiplas polémicas que se dan no seu interior, as disidencias, as heterodoxias, os enfrontamentos: todo o que indica que un movemento de emancipación está vivo e que xera un pensamento variado e multiforme. 

"Estades facendo historia, o que facedes aquí non se está a facer en ningún outro sitio do mundo". Guillermo Heras, presidente da Asociación de Directores de Escena de España, dirixíase así a asemblea do I Congreso Internacional do Teatro Galego, que decorreu en Santiago a principios de mes, referíndose á capacidade da profesión teatral galega de adiantarse aos tempos, de tratar de ver máis alá da crise pandémica que semella ameazalo todo para debater sobre como debe ser o teatro da próxima década. 

O teatro debe falar do que pasa fóra do teatro, comentar as cousas que lle van preocupar ao público antes e despois da función.

A regra maniféstase cunha dolorosa evidencia nestes días de feche universal: o teatro gravado, virtual, ou reproducido por calquera medio, non pode substituír a experiencia real que supón o encontro dun actor e un espectador no mesmo espazo.

Liberto, con sete candidaturas, é a obra favorita nos Premios de Teatro María Casares. 

on parou quedo, non acougou. Experimentou todo con todos os medios e técnicas plásticas, mesmo a talla en madeira e aínda a banda deseñada. Hoxe nomea en Ferrol un premio de gravado, pero Máximo Ramos (A Graña, 1880 - Madrid, 1949) podería nomear mellor un premio de deseño, outro de banda deseñada, desde logo un de ilustración. 

Conservamos tan pouco daqueles principios do século XX, tan pouco deseño de certo nivel, que o pouco que fixo o preguiceiro Cebreiro é un tesouro.
 

Quedo abraiado. Descubro El mono relojero e déixame pampo. Federico Ribas (1890-1952) é o creador dos personaxes para a animación deste filme arxentino, realizado en 1938. Canto máis coñezo de Ribas máis se me axiganta a súa figura profesional de deseñador, tamén de ilustrador. 

Bujados debuxa desde sempre, di; pinta porque lle peta, asegura nunha entrevista publicada en 1922. 

Cen anos de Nós a Nós neste 2020. Sen dúbida, o nome tiña potencia e aínda a ten. 

Valle-Inclán sabía, como saben todos os deseñadores, que a forma na que se presenta un texto pode dicir tanto coma o texto mesmo. Velaí o seu empeño como deseñador da súa propia obra, que vén sendo o mellor do deseño editorial modernista en España –Cataluña é outra historia. 

Éter, Os praceres da porta e Bet. 

O Beato de Valcavado, tamén coñecido como Beato de Valladolid por conservarse nesta cidade desde o século XVII, foi unha das copias máis antigas dos beatos que chegou até nós.