cultura

Ao Cabo Leirín é o primeiro traballo en solitario de Faia Díaz (Coro Encaixe, A Patacón, The Vacas). Gravado polo Hevi, Faia reinterpreta seis pezas tradicionais.

B aruch Spinoza (1632-1677) iniciou para a filosofía occidental a destrución do concepto de alma. O seu pensamento radical e materialista anticipa as razóns do ateísmo e afirma o poder do corpo. 

Absorvente e atmosférico, Valverde introdúcenos nun universo de electrónica polo que resulta difícil transitar con indiferenza. 

O ruído avanza, ocupa o espazo sonoro, aprópiase da experiencia. Acaba por engolir a melodía e non, esta volve á superficie e respira. Unha voz distante encárgase de que sobreviva. O seu eco é infinito, porque calquera recoñece a canción: Negra sombra, Quen poidera namorala, Lonxe da terriña. Pero o contexto muda. Radicalmente. O disco titúlase Faino ti mesmo, apareceu en vinilo o pasado decembro e é o primeiro de Lume, proxecto de investigación sobre folclore e ruidismo do ferrolán Eloy Platas.

Bia Ferreira é, sen dúbida, a miña revelación musical de 2019. Desde o outro lado do Atlántico, a brasileira define con orgullo o que fai como "MMP: Música de Mulher Preta". Pois a arte non sabe agocharse para ela do activismo.

Reestrea en cinemas, convertida a 4K, da obra mestra de Katsuhiro Ōtomo baseada no seu propio manga homónimo.

C on Javier Fesser pásame algo lamentábel. Antes de saber del souben do seu irmán Guillermo a través do programa radiofónico que conducía co tamén gomaespumino Juan Luis Cano. 

O 2 de xaneiro de 1921, o buque a vapor Santa Isabel, con máis de 200 pasaxeiras e pasaxeiros a bordo, encalla fronte á costa da illa de Sálvora por mor da mesta néboa. Antes de se afundir, tres mulleres da illa logran rescatar con vida 48 persoas remando de ouvido nunha gamela. 

Os títulos de crédito iniciais, que decorren sobre mapas e cartografías medievais de monstros mariños, son toda unha declaración de que o filme de Lois Patiño (Vigo, 1983) vai estar aderezado de mitos, lendas e supersticións.
 

Oaclamado debut de Maryam Touzani (Tanxer, 1980) achégase a unha historia xeracional de tres mulleres, unha nai, a súa filla e unha muller encinta, na contorna patriarcal e machista da sociedade marroquí.
 

Filme seleccionado para representar Polonia na pasada edición dos Premios Oscar que, entre outras cuestións, será recordada por ser a última antes da pandemia que mudou o mundo. 

D esde que Terrence Malick entrou en idade de xubilación, a súa cadencia facendo filmes acentuouse a case dous por ano, cando era coñecido por ser un cineasta pouco prolixo cun total de nove filmes en 50 anos de carreira, cunha regularidade quinquenal e, mesmo, con períodos de até 20 anos entre filme e filme, como foi o caso de Días do ceo (1978) e A delgada liña vermella (1998).
 

Enésima adaptación da novela homónima de Carlo Collodi dirixida, desta volta, por Matteo Garrone, un dos cineastas italianos máis recoñecidos da súa xeración, o que, a priori, é un valor seguro para elevar o clásico universal ao nivel que merece.

De cativo lémbrome de ver na tele Barrio Sésamo, A cometa branca, Sabadabadá, O kiosko e, claro, A bola de cristal; pero nunca antes escoitara falar d’A veciñanza do Sr. Rogers. Algo obvio, pois aínda que estivo en antena máis de 30 anos (de 1968 a 2001) foi un programa infantil da televisión pública estadounidense só emitido alí. 

O vellas zombis, mono-ratas zombis, pirañas zombis, zombis adolescentes, zombis corredores, zombis demoníacos, veciños zombis, zombis domesticados, zombis pandémicos, zombis alieníxenas, zombis bailaríns, zombis nazis... 

Unha película de zombis estase a rodar nun lugar maldito que fai espertar unha verdadeira horda de mortos viventes.

Spike Lee estréase con Netflix cunha historia arredor de catro ex combatentes negros da Guerra do Vietnam que, en idade de xubilación, deciden retornar á xungla na procura duns lingotes de ouro que agocharon durante o conflito.

O filme estrea elixido polos Cines Numax Compostela para poñerse a andar dentro da chamada "nova normalidade" semella toda unha declaración de intencións. 

Quen tivese o pracer de asistir a un concerto de Ara Malikian saberá que os seus interludios xiran arredor do seu prezado violín herdado do seu avó. Un violín que sobreviviu ao xenocidio armenio de 1915 e, dúas xeracións despois, tamén á guerra do Líbano.