cultura

A permeabilidade entre as correntes artísticas e os discursos teóricos vén de vello, como é lóxico, e isto vese claramente no poemario de Alba Cid.

Entre as voces máis firmes e prometedoras que tivemos a fortuna de descubrir e gozar a comezos dos oitenta estaba un poeta aínda case adolescente das terras de Laíño, Eusebio Lorenzo Baleirón (Dodro, 1962-1986), que nos deixaría pouco despois, moi prematuramente, con apenas vinte e catro anos, abrindo unha enorme ferida no corazón de cantas persoas o trataron e un inmenso oco na poesía dos oitenta. 

Lembro a leitura d’A cor do hibisco, de Chimamanda N. Adichie. A sua protagonista, Kambili, bota toda a narrativa com os fonemas engasgados, incapazes de borbulhar.

Dentro da sempre complexa situación do teatro en lingua galega, hai un par de anos viña sorprendernos o Premio Roberto Vidal Bolaño, un certame que, alén da advocación ao grande dramaturgo compostelán, inclúe entre as súas características a necesidade de que os textos estean dirixidos ao alumnado de secundaria. 

Puido ser unha casualidade, mais acho que ben pode ter un valor significativo o feito de que, se hai un mes estaba a falar nesta mesma columna da aparición dunha banda deseñada galega ambientada no rural, hoxe teño a oportunidade de volver laretar dunha outra obra que se achega a este pequeno espazo telúrico de múltiples facianas e realidades contrapostas que ben nos pode retrotraer á infancia saúdos como destapar escuros sucesos. 

Unha obra que pon no centro o vigor dos obxectos non podía ter mellor acollida que a que lle dá Apiario. 

O papel de Kalandraka no campo editorial galego leva moitos anos ben definido. Sen renunciar a eidos como o da tradución, ensaio ou poesía, que contan coas súas fecundas coleccións dentro da editora, unha parte fundamental do seu proxecto está orientado ao álbum ilustrado, en xeral co público infantil e xuvenil como parte importante do seu público.

Nunca antes, co proletariado galego no centro do discurso, un poeta ou unha poeta na lingua de nós nos entregara poemas tan fermosos, escritos con tanta verdade e cunha dimensión humana tan forte, e que cómpre situar, ademais, dentro da renovación da poesía galega deses anos, como unha prolongación máis de Seraogna, libro, por certo, anterior a Con pólvora e magnolias e Mesteres. 

"Quere ser a mellor escritora do mundo? Pois séxao! Trate de selo, porque iso non depende de vostede (...) Do que depende é de quen está aí fóra, de se lle deixarán selo ou non. Quere ser a mellor en algo en todo o mundo? Pois asine con nome de home", é un dos postulados que sostén Os corpos invisibles, a última obra de Emma Pedreira. 

Aínda ecoa o éxito de público e crítica de O derradeiro libro de Emma Olsen (2013), unha terra aboada para que a seguinte novela da autora fose unha peza moi agardada. Carrusel chega de novo co aval dun grande premio, nesta ocasión o Manuel García Barros da Estrada, e configúrase como unha nova peza que recolle moitas das teimas narrativas de Berta Dávila, conectándoas con outros momentos da súa traxectoria, así como coa irrupción dalgunha novidade.

O math-rock é un xénero complexo. E non só pola dificultade rítmica e instrumental que caracteriza a moitas das composicións que o compoñen, senón tamén polo seu habitual carácter instrumental e as súas longas duracións que o sitúan en certa medida no lado oposto á música pop. 

Oîma debuta con este primeiro discazo. Así. Pola porta grande. 
 

Aharmónica que racha o silencio interferido, ese gran analóxico da fita, é o ruído das verdades que agocha a superficie do sistema.

A maior parte do tempo estaremos rodeadas de persoas que nos acompañan nas nosas vidas. Mais inevitabelmente, tamén chegará ese lance no que estaremos completamente soas e sós… ("o mar, o barco máis nós", que diría Manuel Antonio).

A artista brasileira Céu leva xa máis dunha década lanzando discos cos que é quen de recibir o recoñecemento tanto da crítica como dos seus fans. 

Éde sobre coñecida a presenza galega nun dos discos máis icónicos dun dos grandes nomes do jazz como é Miles Davies. En Sketches of Spain (1960) atoparemos o son do afiador. Foi grazas ao etnomusicólogo Alan Lomax, que recollera aquela peza nas súas viaxes pola nosa terra, que logo inspiraron "The Pan Piper" (Alborada de Vigo). 

O nte mesmo falaba cun periodista musical que me dicía que están os tempos raros, que está cambiando todo e que agora cada artista pretende lanzar cancións soltas, sen familia, sen estar arraigadas a un disco… El di que así xa non é o mesmo.

 subxénero da invasión extraterrestre comezou a pórse de moda alá polos anos 80 coa serie V. 

Liderada por Salma Jô, Carne Doce leva xa sete anos sendo un dos grupos máis importantes do escenario independente da música do Brasil. Móvense entre o rock psicodélico e o alternativo, podemos atopar similitudes con Foals ou Melody’s Echo Chamber, desde unha vista internacional ou, sen saír do país, Boogarins ou Juçara Marçal. 
 

Son Trío é un grupo de recente creación, concretamente de 2017. Con todo, este trío de talentosas mulleres xa chamou ben a atención na escena musical galega: nas súas orixes, a banda formouse a raíz de gañar o premio Musicando a Rosalía do Concello de Vigo, e ademais xa estiveron nomeadas aos Premios Martín Códax da Música en 2018 e 2019.