cultura

Confeso que ás veces me custa atopar traballos sobre os que falar nestas liñas, especialmente coa a industria en stand by por mor da Covid-19. 

Estaba no coche escoitando na radio unha entrevista a uns rapaces que fan música folk. Pensei nesa etiqueta, nesa marca, folk. Despois a entrevistadora dixo deles que eran o futuro da música tradicional. Vaia, pensei eu, esa etiqueta si que ten que pesar. Que alguén diga de ti que representas o futuro da música tradicional… Uf! Eu sentiría moita responsabilidade. 

Descubrín este disco de 2007 un par de anos despois da súa saída. Alguén mo pasou e metino no meu MP3. Hai anos, escoitabamos a música así. Lembro que ía á clase ou paseaba pola praia sempre cos cascos postos. 

Onte falaba cunha amiga de que na escena musical actual é difícil facer unha lista de reprodución exclusivamente de propostas femininas, pois xa sabedes que as listas de reprodución son as substitutas dos antigos CD (en paz descansen). 

Como a propia María Mendoza explica no comezo do libreto deste disco, "Cronos (2020) fecha unha triloxía, xunto con Intro (2016) e Nova (2017). Intro, máquina do tempo; Nova, máquina do espazo e Cronos, unha vez explorado o alleo, máquina de colleita que nos fai volver ás orixes, ao terreal, ao noso planeta e aos seus sons e á súa música".

Procuro estar sempre atenta aos movementos da tradición, é dicir, aos movementos cara a adiante da música tradicional. 

Àiyé é unha palabra procedente da lingua iorubá, falada en África Occidental, que na súa mitoloxía orixinaria fai referencia á Terra e a todo o mundo físico, paralelo ao espiritual, que coñecen como "Orun". 

Esta é unha crítica especial, porque non é dun disco, como adoito facer. Cando vin nas redes que sacaran este traballo, encantoume a idea. Mulleres bravas e creativas que homenaxean outras. Esta é a sororidade que asoma no noso gremio. Marabilla!

O Gaizca Project xorde da combinación de artistas para amosar pezas tradicionais e populares galegas, vascas e catalás dende unha óptica contemporánea.

Nestes tempos de ausencias (e morriña) das actuacións musicais directo, dá para botar atrás a ollada e lembrar xustamente aqueles últimos concertos dos que puidemos gozar. 

Nestes tempos de confinamento e de teletraballo a música está a xogar un papel aínda máis importante nas nosas vidas. 

Cada vez será menos habitual escoitar ou comentar discos. Refírome a escoitalos como se fosen novelas, non por capítulos soltos, senón páxina a páxina até chegar á palabra "fin". Agora o que vén pisando forte son as listas de reprodución, aí é onde está a fama, o cartiño. 

Hoxe quérovos achegar un curioso disco que non está á venda, polo menos de momento. Quero falarvos de quen foi Juan Vidal Lemiña ‘Charly’ e do significado que tivo para a zona de Vilagarcía. 
 

O jazz galego leva moitos anos gozando de boa saúde. Durante as últimas dúas décadas músicos como Abe Rábade, Paco Charlín ou agrupacións como Sumrrá veñen achegando as súas propostas persoais no marco deste xénero, onde pouco a pouco irían collendo o relevo músicos como o pianista Xan Campos, o guitarrista Virxilio da Silva ou o batería Iago Fernández, todos eles presentes, en maior ou menor medida, en Realismo, o último traballo do trío de Xan Campos.
 

Hai xa preto dun ano que viu a luz un disco que pasaría máis ou menos desapercibido dentro do panorama musical galego, máis que ben merece un rescate dese baúl das lembranzas. 

Camiñamos cara a un escenario descoñecido. Músicas e músicos nas súas casas confinados, desde onde lanzamos ao mundo aquelas cancións nas que puxemos a alma toda. Non hai outra forma de comunicar, de seguir adiante traballando no que nos "levanta a paletilla". 
 

O Brasil é unha terra moi fértil para a música. O ritmo e as melodías inundan boa parte da cultura deste país, que conta cunha tradición musical moi arraigada que sempre soubo mesturarse con diversos xéneros, mantendo en todo o momento a súa esencia. 

Guadi saca este Immersion en 2019 como unha revisión de pezas que compuxo nos últimos cinco anos, máis un tema inédito. 

Empecei a estudar violoncello na adolescencia, pero o instrumento e mais eu non acabamos por levarnos moi ben. 

Aliboria inauguraba traxectoria cunha lucidez abraiante, apostando con valentía na revolución.