cultura

Amestura de teatro e poesía é unha ferramenta poderosa cando se quere construír unha voz ao tempo que se representa unha personaxe. A multiplicación de filtros subliña o carácter de obxecto ficticio da protagonista, a condición de ser unha cousa, o que resulta especialmente acaído para un obxecto desvalorizado: a mal-criada.

Ademais do seu percorrido como narrador para a xente máis nova, é posíbel que o máis destacado da produción editorial de Antonio Reigosa haxa que buscalo no concepto da Galiza encantada.

Afinais dos anos 70, tras recibir un exemplar de Esquizoide, o pintor Jean Dubuffet respondería a Antón Patiño cunha carta na que sinalaría: “Se os médicos chaman esquizofrenia á achega de invención á liberación das coherencias lóxicas, entón viva a esquizofrenia.

Radicada entre Pontevedra e a cidade brasileira de Bragança Paulista, a editora Urutau leva xa unha boa tempada paseando un catálogo cheo de poetas da Galiza, que suman a súa obra a un principio editorial baseado na diversidade. 

Era grande a admiración de Paco Souto (A Coruña, 1962-Razo, 2017) por ese outro noso altísimo poeta que foi Antón Avilés de Taramancos, que nunca deixou de ser fiel ás súas orixes labregas e á memoria da súa avoa.

H ai xa algúns anos que a editorial Kalandraka vén construíndo unha colección de referencia como é a Biblioteca de Pedagoxía.

Dentro das peculiares condicións nas que se desenvolve a escrita teatral na nosa lingua, é de loubar a vizosidade da produción dramática orientada ao público máis novo, que nos últimos anos nos deixou obras emblemáticas, ás veces co valor de rachar ou cuestionar algúns marcos. 

O coronavirus não foi elaborado por Bill Gates para enxertar-nos com um chip no cérebro nem fugiu de um laboratório chinês ou estadounidense onde foi criado como arma bacteriológica. 

Manuel García Barros é considerado unha figura modesta da literatura galega, de obra curta e certo aire costumista.

Lembro ler a fábula bem pequeninha e ficar chocada. Eu nunca cantei nem toquei instrumento, mas já daquela me parecia importante o labor da carricanta. 

Non é a primeira vez que Ramón D. Veiga aproveita as festividades propias para ofrecer unha historia ao público máis novo. Trátase dunha estratexia ben loábel, xa que, se é doado atopar referentes para celebracións máis ou menos comúns á cultura occidental, como pode ser o Nadal, o certo é que a continuidade das festas propias e as formas específicas doutras dependen tamén da transmisión que poidamos facer ás xeracións máis novas. 

Unha das primeiras cousas que me viñeron á cabeza ao ler a obra de Berta Dávila O derradeiro libro de Emma Olsen foi a do seu perfecto encaixe nunha novela gráfica.

Gañadora da II edición do Premio Vilar Ponte de novela, esta peza é unha das primeiras incursións de Natalia Carou na narrativa orientada a público adulto.

Marzo de 2004. Cemiterio de San Amaro. Caíannos bágoas por fóra e por dentro. Non podía ser verdade. Non podiamos entender aquela morte tan inesperada, tan prematura, tan inxusta. E se a dor era enorme en todas e todos nós, inmenso foi tamén o oco que Luísa Villalta deixou na literatura galega aos seus 46 anos. 

A produción artística galega do primeiro terzo do século XX goza, nalgúns casos, como poden ser as estampas de Castelao, dunha enorme popularidade, até certo punto tan persistente no tempo como a súa propia vinculación ideolóxica. 

Lanzada simultaneamente nas catro linguas do estado, Tantos anos de silencio é unha das novelas máis ambiciosas de Francisco Castro. 

Cerca de dez anos houvo que aguardar desde a publicaçom de Lois Pereiro. Breve encontro, de Jacobo Fernández Serrano, para que pudéssemos voltar a ver o homenageado no Dia das Letras Galegas plasmado numha banda desenhada.

É difícil desligar a produción poética das outras facetas intelectuais de Carvalho Calero, sobre todo a que ten que ver coa crítica literaria. Máis aínda a que desenvolve no período no que estivo vencellado ao proxecto de Galaxia. 

Hai un par de anos que Xabier Xil Xardón publicaba Detéxtonos (Positivas, 2018), un libro que, pechando un relativo silencio na súa obra individual, apuntaba directamente a demolición do verso e a exploración das posibilidades da palabra, algo que se deixou notar moito nos seus recitados públicos. Este O contaxio devólvenos un autor moito menos metapoético, polo menos en aparencia.

Tanto tem se non sabes que raios é uma bichicoma. Hás sabê-lo em lendo o livro. E tanto tem que não saibas onde ficam Nordesland, Crotonia, Marabilia ou a ilha Xouba. Poderás pensar que se correspondem com a França, A Corunha, Fisterra ou a ilha Xouba, mas não têm por que. Bem podem ser outros lugares. Qualquer. Qualquer dos outros fora a illa Xouba.