cultura

Moitas veces na crítica literaria esquecemos o labor das editoriais e das persoas que están detrás delas. 

É importante saber onde estamos e tamén como chegamos aquí. E este aspecto é, posibelmente, o máis destacado que este novo ensaio de Henrique del Bosque nos pode ofrecer.

Pouco a pouco, o Premio Agustín Fernández Paz pola Igualdade vai construíndo un palmarés digno de ser lembrado. 

A Xulio L. Valcárcel (Lugo, 1953) hai que querelo pola súa fondura humana —poucas persoas coñecemos nós tan ricas en bondade e cariño para os demais coma Xulio—, hai que admiralo como escritor polo seu constante, inxente e valioso traballo no campo da cultura galega e, sobre todo, hai que gozalo como poeta. 

Tras trinta anos de escrita pública, Xavier Queipo é un deses autores cuxas obras agardamos aínda como pequenos acontecementos capaces de remover o campo literario. 

As comunas sempre tiveram algo de utópico. Pessoas com ânsias de viver diferente, de fazer distinto, de procurar alternativas de ser, arrejuntam-se para partilhar força e fantasias. 

Desde que se dera a coñecer co libro A ferida, no ano 2004, a voz de Begoña Paz definiuse por un discurso marcadamente independente e unha consideración tan sensíbel como crúa no tratamento dos temas literarios. 

Imaxino que, coma min, os lectores e seareiros da obra de Prado bisbarían derredor da nova publicación do coruñés amosando a súa incerteza do que agocharía este seu último proxecto, tendo boa conta da distancia temática, e mesmo artística, dos últimos traballos. 

Destacado como dramaturgo desde os anos 80 do século pasado, Xesús Pisón achégase neste libro ao xénero ensaístico. 

Só xorden árbores se medran as raizames. Os capilares subterráneos expándense polo poemario até tomalo, como se espallan as redes e todas as producións das que tecen, ás veces na escuridade, sabendo que son tamén para outras. A estrutura divídese en apartados dedicados a unha tecelá, desde Louis Bourgeois até Sojourner Truth, Emma Goldmann, Malala ou Rosalía de Castro, das que se inclúe unha cita no comezo. 

Cunha produción máis modesta que outros selos, ninguén dubida porén que a editorial Alvarellos leva anos a ofrecernos unha liña de novidades sumamente orixinal, capaz de reparar moitas veces en eidos deixados de lado por outras editoriais e sempre cun ton persoal, tan apreciábel nun proxecto destas características.

A narrativa de Teresa Moure pasa por ser unha das máis relevantes para a literatura galega neste novo século, e ten a peculiaridade de selo desde as dúas posibilidades normativas abertas para a nosa lingua. 

Hai na Xeración dos 80 dous grandísimos poetas que por razóns de idade poderían formar parte da poesía galega da década dos 70. Se non é así é porque os seus primeiros libros en galego datan do inicio dos anos 80 e porque, ademais, son dous poetas que comparten coas voces poéticas que emerxen nese momento a preocupación por darlle á nosa lírica un novo rumbo, outras miradas e unha outra estética. Estoume a referir a Manuel Vilanova (Barbantes, 1944-Vigo, 2019) e a Xavier Rodríguez Baixeras (Tarragona, 1945). 

Como sempre destacamos, a colección Tambo, que leva anos baixo a dirección de Luís Rei Núñez, conseguiu unha cousa tan difícil como construír unha personalidade propia e rotunda. 

O 20 de novembro de 1984 Santiago Brouard era asasinado por Luis Morcillo e Rafael López Ocaña, mercenarios do GAL ás ordes do comandante da Garda Civil Rafael Masa, quen á súa vez recibía ordes do director de Seguridade do Estado, Julián Sancristóbal.

Gañador do Premio Manuel Murguía da Deputación da Coruña na súa pasada edición de 2019, Callaici Principes forma parte dese conxunto de propostas ensaísticas que, sen o apoio institucional ou a iniciativa persoal dos seus autores terían moi complexo ver a luz. 

Estar fóra é relacionarse doutra maneira co que queda dentro, se é que aínda acreditamos nas fronteiras

F acendo valer un xa longo compromiso coa edición do teatro galego, Laiovento recupera neste volume a peza Unha corrente salvaxe. 

Apublicación do primeiro libro de Raquel Miragaia, aquel Diário Combóio do ano 2002, producira unha pequena conmoción nun sector moi concreto do ambiente literario galego. 

S e este fosse um país normal saberíamos desta obra através da sua maravilhosa e vizinha editora original: a Planeta Tangerina, que põe especial cuidado para que as suas propostas literárias tenham um bom acompanhamento ilustrado.