Non quería escribir sobre Anova, nin sobre AGE. De vez. Non por zúnia, nin por desprezo. Apenas por evitar a procastinación política que consiste en nos entreter, ás veces con pasmo e outras con certas doses de humor, nas leas doutros, no canto de concentrarmos todos os nosos esforzos en alargar os cimentos sociais do proxecto transformador no que acreditamos. Non quería escribir, nin o vou facer nestas liñas, a respecto das evidentes contradicións entre quen reclamou como propias as actas municipais escolleitas como BNG e logo cualifica como deslealdade a quen reproduce ese mesmo esquema cun asento no Pazo do Hórreo. Ou aqueloutra que, por forza dos feitos, vai camiño de reducir no mellor dos casos a desiderato e no peor a impostura, as clamorosas e entusiastas defensas da boa avinza republicana, do horizontalismo asembleario face o cruel aparatismo do que acusaron, inxustamente, a outros. Os feitos falan por si propios. Clamorosos tamén.