Por que abandonar?

Ver, ano tras ano, o mesmo esqueleto de edificio público valado e por tanto, sen uso, supón un fracaso crecente a moitos niveis. Por certo, ata cando? A súa parálise é un absurdo producido normalmente polo desencontro interesado e irresponsable entre administracións. Politiqueo. Sexa por esta falta de entendemento, de imaxinación para reconducilo ou de humildade para rebaixar as expectativas, esa estrutura de todos míranos expectante cando pasamos ao seu carón. Pois é precisamente coa estrutura espida cando podemos imaxinar o seu maior potencial que nos convida a completar a súa imaxe. Nese momento prometedor, calquera edificio aínda pode ser calquera cousa. Ante tal desperdicio e inacción, hai quen comeza a súa transformación, como poden, canto antes, xa. Prodúcese a súa okupación por parte de individuos ou colectivos que sen dar gasto algún á administración demostran que calquera espazo dispoñible é útil cun mínimo de imaxinación e ganas. En lugar de permitilo, como un desexable experimento máis, as institucións habitualmente perségueno e clausuran para, nalgúns casos, mesmo tentar simular a súa espontaneidade facendo o ridículo. Para melloralo, a cadea de disparates, escusas ou falsas esperanzas que imos lendo nos medios sobre o futuro inmediato destas infraestruturas son un insulto á intelixencia. Do paraugas da crise pasaron xa 15 anos e o comprensible desde o privado, ruína, falta de cálculo, etc é inadmisible desde a xestión pública. De maneira velada preténdese, moitas veces, que pase o tempo favorecendo o seu estrago para xustificar a demolición, enterrar o erro e aquí non ten pasado nada. Un desperdicio e por tanto, un fracaso aínda maior se cabe. En contraste, sorprende a urxencia e axilidade en completar conxuntos errados dende a súa formulación e caros no seu mantemento como o Gaiás, convertido durante anos en asunto nacional. Ou por outra banda, molesta comprobar como o que é dende a xestión pública é lento, lonxano ou imposible, é instantáneo no seu goce dende a iniciativa privada. Como está a acontecer nos terreos e instalacións portuarias coruñesas, onde a Fundación MOP desprega "de balde" dende hai meses todo o seu poderío. Para estas infraestruturas comezadas, debemos atopar fórmulas intermedias, sen agardar ao equipamento con persoal propio e perfectamente fornecido con instalacións e mantementos asociados. Se a formulación é un erro, esperar por eses fondos que ademais, por sorte nunca chegarán, non é unha opción. É necesario un cambio de óptica para reconducilos. Estas estruturas representan, normalmente, un ideal desde o punto de vista urbano, son espazos públicos a cuberto e permeables. A súa versatilidade pode emparentarse máis ao espazo público que ao contedor hermético, é dicir soporte de actividades coa versatilidade das nosas prazas e parques. Menos papanatismo museístico sen contido ou oficinas municipais -cantas máis?- e máis centros cívicos. Realismo de barrio, por exemplo. Debemos procurar novos sentidos ao xa empezado. Cada comezo abortado é un pequeno fracaso inicial que debemos aproveitar, non para "acabalos", senón para poñelos a funcionar para todos canto antes.

Por que abandonar?

Polo que poida pasar

Pavimentar non é decorar

O relevo espido

Máis que aseos

Ver de aparcar, aínda

Imaxinar un mapa

Cacharros peonís

Beirarrúas por asfalto