O cocido de Viana, cando naceu o bravú

N o verán o sistema é comer churrasco, no inverno o sistema é comer cocido. Palabras do dono de El Caballero, taberna farturenta da aldea de Viana, coñecida por motivos obvios como “O Sistema”. Como era inverno, evidentemente, ceamos cocido. 1 de novembro de 1994, vésperas do II Castañazo Rock. Convocados polos Rastreros aló chegamos: de Lourenzá, os Skornabois; de Vimianzo, os Impresentables; desde Ponteareas, o Caimán do Río Tea; da Coruña, os Papaqueixos; os Bochechiñas, desde Vigo; de Monte-Alto, os Diplomáticos. E até apareceu Manolo Rivas, un chisco tarde, pero cunha boa desculpa. Tirou cara a Chantada conforme o avión que o traía desde México aterrou. Anos noventa, Galiza estoupaba en rock&amp;roll. Todos sabiamos de Negu Gorriak no País Vasco, ou de Mano Negra en París. Mais os Skornabois de Lourenzá non tiñan noticia dos Impresentables de Vimianzo, e viceversa. Afortunadamente os Rastreros decidiron superar tanta incomunicación. A carne prestou e nos brindes, mollada en licor café, agromou a palabra talismán bravú. O cheiro da carne do monte, sen castrar. Metáfora do que queriamos facer: música do noso tempo mais cun cheiro definitivo do lugar onde nacemos. E aconteceu algo extraordinario. Inmediatamente houbo grupos “bravús”, grupos “anti-bravús”, grupos que eran e logo non foron, grupos que non eran e que logo viñeron a este retrouso. Un brinde dun fato de rapaces que foi quen de incidir niso que se chama “cultura”. Xente nova reunida, non nunha cafetería da Coruña, nin nun pub de Santiago ou Vigo, senón na contorna marabillosa da taberna do “Sistema”, a converter a aldea no centro do mundo. “Na antítese do concepto de morriña está o bravú”, escribiu Miguel Anxo Murado no seu ensaio Outra idea de Galicia. Si, desde o arroallo do popular, erguemos -en colectivo- (e por suposto, sen pretendelo) unha alternativa á propia Filosofía da saudade de Ramón Piñeiro. O bravú, esa gran anomalía. A lingua galega revirouse contra os prognósticos de todos os gurús do rock&amp;roll e comezou a encher de distorsión este país. Trinta anos despois, celebramos con foguetes de sete estalos a felicidade extrema que nos deu tal impulso. En novembro estrearase un documental poderoso para significar tanta ruta. Na súa gravación, hai pouco volvemos xuntarnos na taberna do Caballero algúns daqueles rapaces que participamos no cocido fundacional: Richi, dos Rastreros; Antón, dos Papaqueixos; Benxamín, dos Impresentables; Rafa, do Caimán do Río Tea. No reencontro, moitas lembranzas e unha conclusión que mira cara ao futuro: Triunfamos! Son tempos moi difíciles para a lingua galega. Hai tres décadas dicíannos que non valía para o R&amp;R. Agora din que non serve para as matemáticas co carimbo da propia Xunta de Galicia. Mais no eido das músicas emerxentes -diante de tanto gurú repunante de entón- o galego acadou unha posición de absoluta centralidade. E de remate... que continúe! Por moito que tenten atufarnos co ambientador da plácida tristura provinciana, Galiza toda segue cheirando ao bravú!