De patria e patrón

Cada 25 de xullo teñen lugar en Santiago dous actos políticos representación fiel das posicións ideolóxicas das forzas políticas actuantes na Galiza e dos sectores sociais que as apoian. Dous actos que malia a proximidade física discorren en paralelo e, xa que logo, de imposible converxencia, o que inevitablemente obriga a sociedade galega a ter que elixir a que opción sumarse. Nun deles celebran o patrón de España, e por conseguinte a súa esencia. Nunha cerimonia antiga, esotérica, con olor a naftalina incapaz de disimular a podremia, renden culto a ese Santiago matamoros con tufo racista, acatamento á monarquía borbónica instaurada polo ditador e axeónllanse ante ese Estado español ferreamente centralizado, uniformizador idiomática e culturalmente. Rodeados pola policía, illados da xente, Igrexa católica e Estado en harmónica sintonía, Exército e cortesáns piden ao petrificado apóstolo que se aveña a solucionar o que a eles corresponde. Por máis que usen a Castelao até a náusea, ou proclamen a súa impostada galeguidade, non poden evitar evidenciar que non cren na Galiza máis que como un apéndice marxinal dese Estado que contribúen a soster. Celebrar o orgullo de ser galegas e galegos No outro, o nacionalismo galego sae á rúa a celebrar a patria nun día de reivindicación e festa na que, aquí si, participan milleiros de persoas que proclaman o orgullo de ser galegos e galegas. Forman parte dese sector emerxente da sociedade galega que acredita nas posibilidades do propio país e demanda soberanía política real para facer posible desenvolvelas en beneficio da maioría social, conscientes, como Celso Emilio, que após séculos de experiencia non virá de fóra remedio ou esperanza. Ese sector social que acredita no idioma e cultura galega, disposto a defender o territorio fronte á rapina do capital ou solidario cos pobos oprimidos do mundo. Cada 25 de xullo decorren dous actos, dous modelos políticos antagónicos para enfrontar a solución dos problemas máis que evidentes do noso país Dous actos, dous modelos políticos diferentes, antagónicos, para enfrontar a solución dos problemas máis que evidentes do noso país. Dous actos para dúas Galizas, a Galiza do patrón submisa e resignada fronte ao esmorecemento económico, indolente cando non activa contra a cultura e a lingua que nos fai ser alguén, fronte á Galiza da patria, que vén con forza, desconforme con esa realidade, convencida de que é posible mudar o rumbo, disposta a loitar por conseguilo. Os dous modelos antagónicos para a Galiza A Galiza do patrón, sucursal dun poder central, que toma practicamente todas as decisións sobre asuntos relevantes para nós, dende os anos de concesión da AP-9 ou a Ence ao modelo ferroviario, do groso das políticas agrícola e pesqueira ao modelo fiscal, ou decide se concede ou non os centos de millóns de euros que condicionan a instalación de Altri. E a Galiza gris escura do PP, inmobilista, sen pulso, sen máis proxecto que facer de representante dos intereses do capital máis depredador e xibarizar o idioma e a cultura propia. Eucaliptización, minaría salvaxe, eólicos a esgalla sen retorno social. Privatización da sanidade vía deterioro da pública, da dependencia ou da educación. Ese Goberno inútil e indigno, que recibe cos brazos abertos o rei emérito, branqueando socialmente a corrupción, ou se burla de todas nós mercando o cine Fraga a Escotet por 9 millóns de euros após a enorme inxección de cartos públicos nunhas caixas vendidas a prezo de saldo e que utiliza fraudulentamente o orzamento para que medios de comunicación privados e públicos impidan que unha parte da sociedade sexa consciente da desfeita. E a Galiza da patria. A de Castelao que a definiu con toda claridade como nación, esa que con confianza en si mesma demanda hoxe un sistema fiscal propio que corrixa o déficit actual, como teimudamente ten demostrado Pepe Díaz, a patria de Bóveda consciente xa de que non é posible a autonomía política sen autonomía fiscal, a patria do pobo que demanda competencias reais e non imaxinarias que permitan tomar decisións propias no económico ou no modelo sanitario público, potenciar un modelo de economía autocentrada, ou decidir sobre o uso do territorio e as augas territoriais. A patria da luz que valorice socialmente o idioma, a cultura, o patrimonio ou a propia historia negada, a patria da esperanza, democrática fronte ao novo fascismo dereitista, a que loita para construír un país no que poder traballar e vivir dignamente. Patrón de España ou patria galega. Españolismo ou identidade. Fascismo ou democracia. Dependencia ou soberanía. Inmobilismo ou progreso. Esa é a decisión que temos que tomar como pobo e que determinará o noso futuro. Por iso, e sen dúbida, eu patria.